hun huwelijksgeluk: hij kende Harry zo goed, hij voelde zo voor de jongen! En het gebeurde maar al te vaak, zei hij, als de vrouw eenmaal begon met zich ten onrechte boven de man te verheffen... wat ze van de theologie en de theologen geliefde te zeggen, dat liet hem natuurlijk koud, daar was hij ver boven verheven...
'Nog wat macaroni, mama?'
'Dank je wel, jongen! Dat goed is zó schrikkelijk gloeiend.'
De bitse toon deed Loekie opzien en zelfs Evert voelde zich verplicht te zeggen:
'Maar dat is er juist de grootste deugd van.'
'U dan vast een boterhammetje?' Marianne schoof haar schoonmoeder het mandje toe.
'Welnee, kind, eet maar allemaal kalm af. Hè, grote Jaap, moet vader jou nog voeren?' Ze was zelf ook een beetje geschrokken, zo scherp als ze dat daareven had gezegd.
'Marian helpt Fransje en ik Jaap...' haastte zich Harry.
Een koeltje woei door de open ramen strelend langs de gezichten heen.
'Hè, wat lekker, zo'n fris windje;' de oude dokter hief het hoofd van zijn bord en knikte naar zijn vrouw. Ze knikte terug, flauwtjes, en keek dan weer naar Marianne.
Och neen, 't schepseltje was eigenlijk zo kwaad nog niet. Huiselijk, niet duur, gelijkmatig van humeur, geen andere mannen-, o, geen sprake van-, 't kon erger, voor een schrijfster! Of mevrouw Overhoff niet wel eens... geen erge dingen... maar toch een klein beetje koket... en héél moeilijk in de omgang... heel veeleisend... had ze wel gehoord. Als Marianne zich nu maar niet boven Harry ging verheffen... aan wie ze wèl beschouwd eigenlijk alles te danken had! Want als het waar was wat mr. Koppelman en professor Lambeck zeiden - en als 't niet waar was, dan zouden zulke mensen het toch niet zeggen! — dan was alles wat ze deed onbewust overnemen en napraten van Harry's ideeën! Dominee Grasbooter zei het ook: héél wel mogelijk dat zij de gedachten, die hij in zijn tekeningen en schilderijen neerlei in haar werk tot uitdrukking bracht. Dat was dan toch eigenlijk onbewust plagiaat! En op de koop toe ging zij nog strijken met de roem en de eer!
85