Uit het leven van een denkende vrouw

De gedachte daaraan joeg weer een prikkeling over haar huid, en gaf haar binnen in een gevoel van stroefheid, als een plotselinge verhitting en verdikking van haar bloed, een droogheid in haar keel; met moeite slikte ze haar brood naar binnen.

'Meteen al wat aardbeien of straks, mevrouw?'

'Straks Loek...'

'Smaakt dat wel, Jaap?' schertste dokter Edema achter Mariannes rug tot zijn kleinzoon, die in volkomen overgave zijn dikbesuikerde aardbeien genoot, en tot Marianne halfluid: 'Is hij daar nu helemaal vanaf, van die rommel?'

'Ik doe nog wel eens een enkele maal met knoflook...' Ze lachte even... 'maar wat een praatje aan tafel!'

'Een moeder en een dokter!' lachte hij ook, 'die mogen overal over alles praten.'

'Hij ziet er veel forser uit, of verbeeld ik 't mij?' vroeg ze weer.

'Neen, waarachtig! Een poldergast wordt hij nooit - zo min als zijn vader. Maar dat hoeft ook niet. We hebben met Harry ook wat afgetobd toen hij zo'n ventje was,' en de oude man pinkoogde vertederd-glimlachend naar zijn enige zoon. 'Daardoor is hij dan ook wel een beetje verwend-jongetje geworden... Want die moeders, die moeders, die zijn allemaal toch maar 't zelfde!...' 'Hè, wat vertel jij daar?' wendde hij zich plotseling tot Loekie, 'is die Holthe nu ook al van zijn vrouw af?'

Loekie schaterde. Harry en Evert stemden zachter lachend in, en mama onderrichtte over de tafel heen heel gewichtig haar schoondochter, dat door enkel misverstanden toch meer dan eens praatjes en laster in de wereld waren gekomen!

'Neen, Holthe was niet "van zijn vrouw af' -, maar hij werkte alleen niet meer thuis. Hij heeft ergens anders kamers genomen, ziet u, want nu de tweede baby er is, nu gaat het helemaal niet meer.'

'Maar Holthe heeft toch een prachtige studeerkamer, aan de tuinkant, niet eens boven de huiskamer,' meende Marianne te weten, 'we zijn er eens eenmaal samen geweest, Harry, weetje wel?'

'Ja, Martien vond het ook heel verdrietig, want ze stoort hem

86