Uit het leven van een denkende vrouw

deren' gelachen. En nu... je hoefde heus niet zoveel te zeggen van haar...

'Wat vindt je vrouw? Die jongen schijnt het erg nodig te hebben. En Harry zegt,' lachte hij er achter, met een knipoog naar zijn zoon, "t is een goede geldbelegging ook.'

Het gehele vlak-bij gevoerde gesprek was haar ontgaan. Maar ze begreep, dat Harry weer bezig was, Edema's goede hart te vermurwen voor de een of andere arme protégé. Ze keerde nu even haar aandacht tot de prentjes, maar ze onderscheidde niet veel anders dan fel-zwart gekras op gelige ondergrond.

'Als jij er iets voor voelt... ga je gang...'

'Maar jij moet 't ook mooi vinden...'

'Wat vind jij, Loekie?'

'Ik mevrouw, ik vind ze snoezig! Beelderig... zo echt modern. Evert mag er later mij best een paar cadeau geven, voor mijn boudoir.'

'Voor je boudoir, kind? Daar zou ik toch liever iets... hoe zal 'k zeggen...'

'Ik weet wel wat u bedoelt, mevrouw!' lachte Loekie, 'maar ik richt mijn boudoir héél anders in...'

'Ho, ho! Ik ben er ook nog!' Evert kwam op haar toe en spande lachend zijn hand om haar nek en drukte het kopje met de grote bloemenhoed neer. 'En wie is de baas, hè?'

'Jij... jij!' speelde Loekie de benauwde. 'Maar de gravuretjes krijg ik, is 't niet, boy?'

'En nu aan tafel,' riep Harry ertussen, gewild-opgewekt; er was in de omgang van Evert en Loek altijd iets, waaraan zijn delicate natuur een lichte aanstoot nam, zonder dat hij precies wist wat.

In de koele eetkamer, aan de frisgedekte tafel, monterde de stemming wat op, en mama glimlachte bijna tegen de goudbruine korst - en toch niet uitgedroogd - van de macaronischotel, vol kleine kratertjes, waardoorheen de nog kokende boter in glanzende belletjes omhoog sputteren kwam, tegen de aardbeien, gloeiend en zichtbaar-zwaar in hun groene bed -, tegen de roze-en-blanke sneetjes ham-, maar toen Harry prees, 'Wat heb je weer heerlijk voor ons gezorgd, Jannie', werd ineens haar

83