Uit het leven van een denkende vrouw

'Maar wat een kapitale nonsens! Wat doet dat er nu toe.'

'Ik zeg alleen: de buitenwereld, de mensen zouden het zeggen,' hield Evert vol tegen eigen beschaamdheid in - want hij voelde zijn opzet om te grieven doorzien.

'Ik geloof als jij en je vrienden het niet zeggen, dat niemand het dan zeggen zal,' zei Marianne rustig.

'Welja! Iedereen kent haar nu toch als schrijfster.'

'Goed! Soit! Maar als wetenschappelijk mens?Je kunt zeggen, wat je wilt, maar professor Van der Haar is in elk geval een algemeen-erkende autoriteit, een wetenschappelijk man, en daarom —'

'Permitteer mij nu ook een vraag, Evert... die ik je trouwens allang had willen stellen. Wat betekent dat woord eigenlijk precies?'

'Welk woord...'

'"Wetenschappelijk." Je gebruikt het zó vaak, dus je zult het zeker wel weten.'

'Wat... "wetenschappelijk"... beduidt?'

Hij keek met een flauw schouderophalen naar Harry als om hulp, maar de blauwe ogen stonden koel en stil van hem afgewend.

'Wat "wetenschappelijk" is... dat is... als je methode hebt, als je hebt leren werken... Wat wetenschappelijk is... dat zou je niet hoeven vragen, als je zelf een behoorlijke opleiding had gehad...'

Zijn gezicht was nog roder geworden in zijn drift, omdat hij wel voelde dat zijn uitlegging niet buitengewoon afdoende was en zijn formule niet juist bijzonder... wetenschappelijk... liet hij zich nu zonder terughouding gaan... 'Het is eenvoudig ongehoord, het is belachelijk, dat jij de brutaliteit hebt om met een man als Van der Haar over een wetenschappelijk onderwerp te polemiseren... over Plato godbetert... zonder een woord Grieks te verstaan... Een Franse vertaling...!' Hij nam het boek, dat hij juist naast zijn elleboog op het schrijftafeltje ontdekte, in de hand, bladerde er even in en slingerde het met een minachtend gebaar van zich af.

'Je moest liever niet altijd die ene bevoegdheidstroef uitspe

73