Uit het leven van een denkende vrouw

drietigs uit haar zwijgen, maar verstond toch nog verkeerd.

'Je denkt... je had er aan twee wel al genoeg...?' Zijn ogen sloeg hij ineens weer open naar haar op, 'je had wel liever een sterkere hulp aan mij? Meer steun bij de opvoeding van de kinderen, meer bijstand in het huishouden, in alles dat jouw sterke, kalme kop nu alleen dragen en alleen verwerken moet...? Ach kind, ik verwijt dat mezelf zo vaak... maar mijn handen,' hij spreidde even de tengere, blanke vingers uiteen en keek ernaar met een schuinbenedenwaartse blik langs zijn eigen lijf... 'mijn handen hebben van jongsaf niets kunnen hanteren dan potlood en penseel... mijn vingers griezelen tegen de materie... ik zou ze niet nat of ruw of vet kunnen maken...' Hij zweeg even in zichzelf verdiept; zij hield het hoofd rechtop en luisterde nauwlijks, met alle kracht weer in zichzelf terugdringend de stroom van haar zacht-voluptueuze tederheid, zo vreemd, onwetens-wreed weerstreefd -, nu, over een woelig kentering-moment van pijnlijke worsteling, van schier-fysieke verhitting en teleurstelling heen, boog ze opnieuw, haar hartslag verstild, haar bloed ver-kalmd het gezicht tot hem over, maar haar stem was nog onvast, haar worden vaag:

'Het redt zich wel... het redt zich allemaal wel.'

'Als jij maar betere hulp had... je moet nu zo alles zelf regelen, zo alles zelf zeggen.'

'Och jongen... dat is immers niet anders mogelijk...'

'Waarom? Zou jij niet net zo'n perfecte meid als Trui van tante Clara hebben kunnen?'

'Nee, vent, dan zou ik zelf ook net zo'n perfecte huishoudster als tante Clara moeten zijn. Perfecte meiden worden niet geboren, die worden gemaakt. En ik zie geen kans, er zo een te maken. Ik moet ze veel te veel vrij laten, ze voelen veel te veel, dat ik niet zelf met hart en ziel in het huishouden opgaan kan. Werkelijk vent, we moeten nog maar blij zijn met Rika...'

Al pratende, had ze met zachte, schijnbaar onopzettelijke bewegingen, als zat ze ongemakkelijk, de innigheid van hun sa-menzitten - zo weinig in harmonie met de nuchtere keer van het gesprek - teruggebracht tot een houding van kalme vertrouwelijkheid; naast elkaar zaten ze nu, voorovergebogen op de bank,

66