Uit het leven van een denkende vrouw

waakzame zelfbetwijfeling - het eerste ten opzichte van haar kracht en haar roeping; het tweede ten opzichte van de herkomst en de waarde van haar 'meningen' en 'inzichten' — projecteerde ze haar omwereld uit eigen immanente waarheid, om die waarheid dan weer daaraan te toetsen, te bekrachtigen, uit te bouwen, te verrijken, en uit die gegroeide waarheid weer datzelfde proces te voltrekken op de werkelijkheid rondom, in de ononderbroken vreugde van een ononderbroken, ritmische werkzaamheid en beweeglijkheid...

En zoals uit anderen - ook wel uit haar - een pas-ontloken hartstocht, een fleurig en vers geluk als alomvattende liefde; als zoet-glimlachende toegeeflijkheid uitstraalde naar mensen en kinderen en dieren, zo sloeg er menigmaal uit de vervoeringen van het begrijpen, een dauw van vertedering in haar neer, voor Harry, voor de kinderen... voor alles en voor iedereen...

Met beide handen op de aanrechtbank geleund, staarde ze de tuin in en de machtige liefde tot het kleine zoontje in zijn kleurig pakje, dat zich daar spelend een wereld schiep uit zandhoop en hoge muur met donker klimop, dreef haar het vocht naar de ogen, verdrong voor het ogenblik al het andere uit haar ziel. Fel kokend stuwde het water in de kleine ketel op het komfoor vlak bij met kracht de witte damp uit de tuit en tegen haar wang, waar hij neersloeg vochtig en zoel als zomerregen. Ze keek even opzij... het water kookte eigenlijk al te lang... als Riek niet gauw terugkwam, zou ze zelf maar koffie malen. Hoorde ze haar niet net binnenkomen?

'Mevrouw, daar was ik weer... en 't speet mevrouw Gouwe erg, maar Fransje was al uit school gehaald door de jonge juffrouw, tante Zus zal 'k maar zeggen, met Nettie en ze zouden in de speeltuin koffie drinken.'...

Gelukkig maar, dacht Marianne, nu was tenminste van die kant strubbeling met oma vermeden. Alsof het haar schuld was, dat Fransje haar stugge afkeer openlijk toonde en niet verkoos, zoals Harry 't noemde 'op te zitten en pootjes te geven.' In mama's oog was 't haar schuld, wat Harry ook hierin praten en pleiten mocht.

'Wat bent u opgeschoten met de macaroni.'

64