Uit het leven van een denkende vrouw

'We moeten maar iets anders verzinnen voor de koffie, Riek. Maar wat?'

Ook de meid liet nu, tegenover dat probleem gesteld, de scherts met Harry varen.

'U hebt..., laat eens zien... de dokter en de oude mevrouw, en dan meneer Evert met zijn aanstaande. Dan zal er wel wat warms moeten zijn.'

'Hè ja, Marian. Een lekker dejeuneetje. Misschien heb ik dat juist eens nodig! En dan sterke koffie! Moetje ze zelf zetten. Niet dat 'k geen vertrouwen heb in jouw brouwsels, hoor Riek...' Ineens scheen hem iets in te vallen. 'Maar kan dat nu wel allemaal, kind, met je werk?'

'En dan is er een boodschap geweest van mevrouw Gouwe, dat Fransje met Hettie in de speeltuin gaat koffiedrinken... En mevrouw, ik mis van de maand weer een theedoek uit de grote was...'

'Hè Marian, laat Fransje thuiskomen. Vader en moeder hebben haar in zó lang niet gezien.'

'Kun jij het even gaan zeggen bij mevrouw Gouwe, Riek dan zorg ik wel voor 't schoteltje. Er is nog koud kalfsvlees van gister, nietwaar? Zet je dan alles klaar in de keuken, ook de vleesmachine, voor je weggaat?'

De meid verdween, blij met het uitgangetje -; staande over haar tafeltje gebogen, keek Marianne nog even de laatste bladzijde door, en voor ze 't wist, had ze weer een potlood in de hand -, een schier onweerstaanbare verlokking scheen van het onoog-lijk-bekrabbelde blad tot haar op te stijgen, haar neer te halen naar haar stoel, ze veranderde haastig een woord, krabde een leesteken door en sloeg het cahier dan dicht. Het suisde in haar hoofd van de inspanning en ze hoorde haar eigen stem als uit de verte, nu ze zei:

'Dan ga ik maar, jongen.'

Van de divan af keek hij naar haar met een uitdrukking van hulpeloos medelijden in de pure, blauwe ogen.

'Moetje nu weer ophouden met werken?'

En hij vraagt zelf een lekker dejeuneetje en hij weet dat Riek nog bijna niet koken kan!... Het prikkelde haar een beetje, en het

53