Uit het leven van een denkende vrouw

Blom waren de garnalen bedorven... en wat had u ook weer gezegd voor de slager... en oja, daar kwam ik eigenlijk voor... een telegram.'

Het woord 'telegram' haalde Harry ineens van de divan overeind en naar haar toe; over haar schouder keek hij het in.

'Evert en Lock... op de koffie... Waar is dat nu weer voor?'

'O, ik wist dat ze hier vanmiddag zouden komen theedrinken - ze zijn hier voor haar trouwjapon en voor boodschappen... zeker vroeger van huis gegaan dan ze plan hadden.'

Hij wilde langzaam, in zijn nieuwe teleurstelling, naar de divan terug gaan -, maar halfweg lokte hem de aanblik van zijn pas-opgezet doek naar de grote ezel; wijdbeens plantte hij zich ervoor en bleef, lippen als tot fluiten gespitst, de ogen genepen, de handen in de zakken, ernaar kijken. De ongedurigheid hing als een sfeer voelbaar om hem heen.

'Hoe moet het nu met de koffie en met het eten, mevrouw?'

'Kun je mij dat nu niet eens vragen, Riek?' kwam Harry weer uit een half-luimige inval, die meteen een afleiding en een afwisseling was, 'waarom moet mevrouw altijd met alles worden lastig gevallen? Mevrouw heeft het veel drukker dan ik.'

Riek keek even van het kleine tafeltje met de blauwe schoolschriften naar het grote doek, de Keulse pot met kwasten, het vervaarlijk palet - dan lachte ze met een knipoog van instemming tot Marianne.

'Och meneer... wou u nu het eten bestellen... en dan zeker ook Jaap aankleden en Fransjes haar doen, en met ze spelen... en...'

Hij lachte ook.

'Neen, maar Riek, 't is toch heus geen grapje.'

'Dat zie ik,' schertste snedig de meid terug. 'U moet er zelf nogal niet om lachen! 'k Zie u al werk uitleggen voor de naaister en de was natellen en rekeningetjes nazien...' Ze schaterde nu luidop en van oordeel dat mevrouw de kostelijke grap niet naar waarde savoureerde:

'Hoort u mevrouw? Meneer wil in 't vervolg het huishouden doen!'

Maar Marianne zei alleen, als had ze niets gehoord:

52