Uit het leven van een denkende vrouw

Marianne keek even naar het bleke van zijn haar, uiteengespreid door de druk van het reseda-kleurig fluwelen kussen, dat steunend zijn hoofd omvatte, dan ging ze naar de tafel en haalde hem de portefeuille en het boek, met dat gevoel, dat haar zelf altijd weer bevreemdde, alsof het haar plicht was hem te bedienen en zijn recht daar te liggen.

'Hier, een flinke, volle, met veel interessante illustraties...'

'Dank je wel, kindje.'

Hij nam haar hand en drukte er zijn lippen op, zijn wang even tegen, juist zoals kleinejaap soms deed, juist alsof ze zijn moeder was; dan ging ze gauw weer naar haar tafeltje in de kleine 'werkhoek' - waar niets dan die tafel stond en een laag kastje, voormalig kinderspeelgoedkastje-, haar door Harry in zijn groot atelier afgestaan, sinds de huiskamer met Fransje enjaap, tenslotte al te rumoerig was geoordeeld. In een vurig verlangen, een diep aandachtig smachten om verder te kunnen werken, las ze het reeds-geschrevene over, met al haar zenuwkracht duwde ze het storende van zich af, greep op de tast haar pen... zou nu toch waarlijk door de sterkte van die vurige wil, de werkmacht weer tot haar komen?

'Benijdenswaardig... zo makkelijk als jij werken kunt...'

Ze zei nu niets en keek niet op, maar die woorden verwoestten en verstoorden meer in haar dan de stoornis van zoeven.

Zó precies had Eddy Swilders, de jeugdige dichter, het twee avonden tevoren gezegd, nadat hij zelf, in gespeelde zelfverachting voor wat hij zijn slapheid noemde, maar dat niets was dan zelfadoratie om wat hij in werkelijkheid voor zijn delicate overgevoeligheid hield, had willen vertellen wat hij al niet nodig had om te kunnen werken en hoe het geringste voldoende was om hem hopeloos en onherroepelijk te ontstemmen. 'Zo gemakkelijk als jij toch werken kunt... in 't zelfde atelier als je man, tussen dingen en doeken waarvan je de vorm en de kleur misschien niet sympathiek is, terwijl je elk ogenblik gestoord kunt worden door je kinderen, door de meid, door bezoek.' Het had voor bewondering moeten doorgaan, maar ze had er de triomfante geringschatting in gevoeld van de man, de 'fijnbesnaarde' dichter, die zich zonder voorbehoud superieur waant boven een ro

50