Uit het leven van een denkende vrouw

Tweede hoofdstuk Het huwelijk

In een warme schrik keek Marianne van haar schrijftafeltje op en een huiver trok haar door keel en borst, nu ze Harry zijn palet hoorde neerleggen, met een wrevele zucht een kruk uit de weg duwen en zich nog eens zuchtend neerwerpend op de divan onder het hoge raam. Het gevreesde was alweer geschied; de opgaande boog van de dag plotseling ineengebroken, de toch alreeds van bang beluisteren vertroebelde rust in het grote atelier vol koelte en groene schijnselen als vergruizeld onder de zwaarte van Harry's ontstemming, nu zijn montere voornemens weer waren afgestuit op onoverwinbare apathie. En o, nu zou, al zei hij niets - want hij wilde werkelijk nooit storen, als hij haar hoofd gebogen over alles-absorberende bezigheid zag - nu zou toch zijn onuitgesproken verlangen naar opwekking, zijn verzwegen smachten naar afleiding haar over de afstand die hen scheidde heen verontrusten als een hinderlijk geluid, als het al-vervullend, alom tegenwoordig gebrom van een grote vleier; als het tergend-gerekt klappen van een hek, het zou haar de pen uit de hand slaan, en de beelden van haar gedachten, scherp-begrenzende woorden, nauwkeurig-afpalende zinnen, zou het als schichtige vogels terugdrijven tot de schemerige diepten in haar, van waaruit ze rust alleen en overgave zonder voorbehoud kon doen uittreden en verschijnen. En nog - was er in Harry niets dan ongeduur geweest, hij zou het wel bedwongen of zij het wel verdragen hebben, maar er zat dieper iets geworteld bij hem en bij haar. Zijn primitief mannelijk instinct, waartegen redelijkheid vergeefs werd in het veld geroepen, verdroeg eigenlijk de aanblik van haar rappe werkkracht niet, wanneer in hem alles stillag gelijk een afgelegen poel op een windloze dag onder een beslagen hemel: afgunst scherpte dan somwijlen de verveling tot wrevel aan, tot een boosaardige lust, stoelen om te stoten, geluiden te maken, die haar hinderen moesten en tegen

48