Uit het leven van een denkende vrouw

knarste ineens het kiezel en ze wist, zonder zich om te keren, dat Lex naar haar toe kwam.

'Wou je gaan roeien?'

Ze hief het gezicht naar hem op, flauwtjes lachend.

'Wou je mee? Om mij te vragen of ik...?'

'Ik kan het je ook hier wel vragen...'

Ze staarde over het water weg.

'Watje tante zei...'

'Tante is altijd zacht en haar gevoel is altijd zuiver...'

'Ja, juist, nietwaar?'

Het klonk gretig, als haakte hij naar een bevredigend antwoord, als was hij bijna bereid met de schijn daarvan genoegen te nemen.

'Het heeft mij toch niet overtuigd...'

'Stond je er nu juist over te denken?'

Ze knikte. 'Voortdurend.'

'Mooi is het water...' Ze hoorde aan zijn stem dat de bekoring ook hem in bezit genomen had, maar ze was nu te zeer van het andere vervuld om er weerklank op te geven.

'Luister eens, Lex. Als ik eens, waar een vriendin bij was, jou vroeg me de geheimen van je patiënten te vertellen en je voelde dat ik het "beschamend" zou vinden tegenover haar als je weigerde, en dat ik meer van je houden zou, als je toegaf, zou je dat dan doen?'

'Dat is niet hetzelfde...'

'Natuurlijk niet. Twee dingen zijn nooit hetzelfde. Maar zou je het doen...?'

'Neen, dat zou ik zeker niet.'

'Waarom niet?'

Ze hadden zich in een gelijktijdige impuls van de rivier afgewend en liepen langzaam de tuin weer in. In 't donker van de serre voor hen uit gloeiden warm de veelkleurige lampionnen en de vinnige rode sigarenpuntjes.

'Ten eerste al niet omdat zoiets altijd uitkomt...' een beweging van Marianne deed hem zijn misslag voelen en haastig herstellen, maar zijn geprikkeldheid om de woorden, die hij zelf niet had gemeend en die hem in haar oog verlagen moesten, moest hij toch even op haar verhalen.

44