Uit het leven van een denkende vrouw

zetting van datzelfde elan haar in zijn armen nemen en kussend haar wegvoeren. Een zoete dronkenschap... en een naklank van gelezen woorden, als zo vaak in haar op ongedachte ogenblikken, gelijk muziek van verweg... Tlvresse du Baiser...' dan stond hij voor haar en de eenvoudige woorden die hij zei - 'we hebben elkaar nog nauwelijks gesproken' - zouden haar hebben verkild in ontnuchtering, was niet zijn blik geweest als een in de armen nemen en kussende wegvoeren. Hoe kwam dit toch zo ineens? Had wellicht in hem die blik, waarmee ze hem tot zich geroepen had, een latente stroom van stoutmoedige liefde tot leven en beweeglijkheid ontbonden?

Maar de kleine nuffige Nel, in haar stemmig zwart met kant-jeswit, had al met lispelende lipjes en neergeslagen ogen aangekondigd, dat het eten gereed was en even later stonden ze in de eetkamer rond de tafel, Marianne en Lex wat terzijde, zwijgend, bleek in de overstelpende verrassing van hun nieuwe emotie, de anderen ineens bedremmeld door een plotselinge ontdekking: er waren zeven heren voor vier dames!

'Ja, onze hele schikking is in de war,' legde tante Clara uit, 'en we moeten er maar wat van maken. Er was al een heer overtallig en nu mevrouw Dupré enjeantje allebei verhinderd. Ze telefoneerde daarnet -Jeantje had ineens erge keelpijn en hoge koorts, en nu bleef ook mevrouw natuurlijk thuis.'

'Zijn 't patiënten van jou, Lex?' vroeg Marianne ineens.

'Neen, hoezo?'

'Gelukkig...' — verzuchtte ze en hij glimlachte, opgetogen om die overgave.

De gedachte dat er zo dadelijk kon worden gebeld of getelefoneerd en dat hij dan weg zou moeten, had haar het gevoel gegeven, als zou ze dan niet hier achter kunnen blijven, als moest ze hem dan volgen... En betekende dat nu niet, jubelde het in haar, die zo vurig-begeerde stelligheid, dat hij de echte en de enige was?

'We moeten 't nu maar zo goed mogelijk maken,' herhaalde tante Clara weer '... hier jij dan Ben... en Reina naast mijn man natuurlijk en Debora' - het was de Bijbelse voornaam, waarmee dominee Te Wechel destijds zijn oudste dochter had getooid,

3i