Uit het leven van een denkende vrouw

'Ik wist niet dat jij je zo voor de mensen interesseerde...' zei Reina, door Mariannes plotseling hartstochtelijke toon van de wijs gebracht.

'Interesseren... dat doe ik eigenlijk ook niet. Ik vergeet altijd weer alles wat ik zo hoor van huwelijken en engagementen. En hun gesprekken interesseren me meestal ook niet. Want zover ben ik al wel, dat ze zelf het minst weten, van dat wat ik van ze zou willen weten... Maar juist daarom, begrijpt u, omdat ze er nooit over nadenken en toch zo onverzettelijk, zo fanatisch zijn in wat ze hun overtuigingen noemen, daarom geloof ik dat die zogenaamde overtuigingen een algemene betekenis hebben, buiten hun persoonlijkheid om... en dat maakt ze zo interessant...'

Reina Nederbragt keek een beetje verbouwereerd, met een vaag glimlachje voor zich uit, ze zocht blijkbaar naar de woorden voor een niet al te onbevredigend en niet al te onnozel antwoord, - het kind was zoveel jonger - toen ineens Gu Velsing haar aansprak, met zijn geaffecteerd-zachte, als ingenepen stem.

'Ik stoor toch niet...? Ik zou zo graag, juffrouw Nederbragt, óók voor die voordracht van uw vriendin een paar kaarten willen hebben.'

Even worstelde er iets in Reina, maar het zwichtte voor zijn mooie ogen, voor de uitdrukking van lachend zelfvertrouwen op zijn knap, fris, gladgeschoren studenten-gezicht -, ze kon met de beste wil niet stug tegen hem zijn!

'Ik heb de kaarten daar in mijn tasje...'

Hij volgde haar en Marianne keek ze even na, een beetje ontstemd, zonder recht te weten waardoor, een beetje ontdaan over haar eigen ontboezeming. En voor de tweede maal drong, zonder overgang, de gedachte aan Lex Huyssen als een verzoeting tot haar door, en een verlangen naar zijn bijzijn overmeesterde haar en joeg elke andere sensatie op de vlucht. Waar was hij toch? Ineens zag ze zijn ogen, zoekend haar richting uit en het samenkomen hunner blikken was als een mysterieuze schok. Ook voor hem, voorzeker, want zó blij en tegelijk zo resoluut, zo bijna als rechthebbende en tegelijk als begenadigde kwam hij nu op haar af, dat 't was als kon hij niet anders dan in een voort-

30