Uit het leven van een denkende vrouw

Gu Velsing lachte even. 'Hè toe, juffrouw Nederbragt, zegt u dat woord nog eens!'

'Welk woord?'

'Het woord "filosofisch". Het klinkt uit uw mond zo charmant, zo grappig...'

Ze lachte wel even, maar stroefjes en ze kreeg een kleur en keerde zich zonder antwoord weer tot oom Everard.

'En nu moet u ook werkelijk naar haar komen luisteren. Kaarten kopen alleen is niet voldoende.'

'Niet? Ik dacht dat 't daarom toch vooral te doen was.'

'O, helemaal niet. Ze zou misschien niet eens willen, dat ik kaarten verkocht aan mensen die toch wegblijven. Neen, u moet komen. En u komt?'

Hij keek haar weer vlak in de ogen -, met zijn duim streek hij even onderlangs zijn baard.

'Noppes...'

Het geringschattende schooljongenswoord, dat hem ontviel, het vulgaire gebaar deden Marianne zich blozend afwenden, maar ze keek toch langs mevrouw Beelaerts heen naar Reina en ze zag, tot haar verluchting, dat er haat flitste in haar oog, schoon ze lachen bleef. Ze had nu ineens zo graag willen weten, of die haat-flits was om de geringschatting jegens haar vriendin, of omdat haar eigen bekoorlijkheid faalde, en ze had wel willen zeggen: 'Maar smeek hem dan ook niet en neem dan ook geen geld van hem aan..., terwijl je vriendin het misschien zelfs niet prettig vindt...'

'En wie zorgt er voor haar jongetje, als zij van huis is?' hoorde ze tante Clara vragen, die nu het portretje in de handen hield.

'O, ze doet zoveel mogelijk zelf. Ze is, dat weet ik zeker, heel handig met de naald bijvoorbeeld.'

'Dat zal wel..., zo'n schrijvende juffrouw,' mompelde mevrouw Beelaerts met haar doffe stem haar man tegen 't oor.

Reina Nederbragt schoof het bundeltje kaarten weer op orde en Marianne meende te zien, dat haar vingers trilden, terwijl zij ze, met 't portret, wegborg in haar tasje dat ze neerlei op een tafeltje achter zich. Plotseling voelde ze sympathie —en in 't volgend ogenblik ontmoetten hun ogen elkaar en Reina maakte zich los uit de groep en kwam naar haar toe.

28