Uit het leven van een denkende vrouw

iris en als-beslagen blauwe lupinen, reikte haar lachend een natte hand.

'Ik breng hier de boel een beetje in 't honderd.'

Tante Clara, bezig de glanzende wijnkelken voorzichtig na te wrijven, keek met wat pijnlijke aandacht toe. Reina had gevraagd hier en daar aan de bloemen een kleinigheid te mogen verschikken als 'een concessie aan haar moderner kleurgevoel', maar ze zag het er voorlopig nog niet mooier op worden. En Marianne merkte bij zichzelf op, dat de bezigheid Reina agiteerde.

'Wat een aardig zilveren speelgoedje hebt u daar op dat kastje staan. Antiek?'

"t Is helemaal niet van ons, we pronken maar met een anders veren. Marianne heeft het geërfd, uit het ouderlijk huis, met nog veel meer. Ze laat het ons maar en 'k geloof dat ze nauwelijks meer weet wat van haar is en wat van ons.'

'Geef je dan niet om mooie dingen?'

'Niet zo heel veel, tot mijn schande, neen... Hoogstens om nu en dan er naar te kijken, maar in geen geval om te hebben.'

Reina liet van een zilveren wagentje de wieletjes tussen haar vingers draaien. 'Dat zal dan een makkelijke verdeling geweest zijn. Je hoort het meestal anders. Onlangs nog in mijn eigen familie, twee broers, tweelingen nog wel, volslagen gebrouilleerd om antiek porselein en schilderijen en meubels en zo, die ze samen geërfd hadden.'

'Over zulke dingen zul je 't met Marian niet gauw aan de stok krijgen,' verzekerde tante Clara lachend. 'Marian kibbelt alleen om dingen waar ze zelf niemendal mee te maken heeft. Maar dan kan ze soms wel heel erg kibbelen, is 't niet, kind?'

'Licht u nu maar niet zo mijn doopceel, tante. Ik vind mezelf nogal erg braaf en inschikkelijk tegenwoordig!'

'Met zo'n engel van een tantetje ook!' kwam Reina, opnieuw bloemen uit een der vazen opsjorrend en andere in de plaats stekend - het bloesemwaas over haar wangen werd gaandeweg donkerder.

'En wat ziet je tante er schattig uit in dat oud-groen, met de witte plooisels.'

24