Uit het leven van een denkende vrouw

mocht toch eerder dankbaar zijn, om die onvergelijkelijke triomf, door haar toedoen behaald, oom en hij, allebei mochten ze dankbaar zijn, om dit stillen van hun laatste gewetensverwij-ten-, ze wisten immers beiden hoe anders Vader het had gewild! Gezakt voor de lagere-akte, voor dat snert-examen, als Evert zei, en daarmee oom en hem in het gelijk gesteld, glorieus, zonder voorbehoud; vaders illusie-zij studeren, zo goed als Evert -als eens dromers dwaasheid voorgoed van de baan, uit de praat. De deur erachter toe. Wat zou 't gegeven hebben, al had ze gezegd, dat ze 't glad had kunnen halen, was 't niet dat Instede haar nodig had gehad, in die moeilijke periode met zijn dochter, in die eerste tijd van zijn eenzaamheid? Nog schoner triomf dan, nog klaarder bewijs voor haar totaal gebrek aan 'wetenschappelijke aanleg' — je studie verwaarlozen om sentimentele malligheid! En dan Instede misschien de schuld en nog meer verwikkelingen. Nu was er alleen de voldoening voor hen, en een knauw aan haar trots, die ze voor de goede oude vriend toch wel verduren wilde. Maar behalve dat - de hele zure berg nog opnieuw weer door, voor 't volgend jaar! Doch daaraan hoefde ze voorlopig niet te denken.

Ze sloot even de ogen in het koelgroene licht - alle gedachte trok nu weg uit haar hoofd, niets bleef dan zalige wezenloosheid als zoete dommeling over -, vogels floten zoet en hoog en 't klonk als kwam 't uit de avond en van heel ver weg. Zo bleef ze even en de ogen weer openend, voelde ze een frisse lenigheid plots als had ze geslapen. Vlug zich gekleed, en die veerkracht bleef, dan naar beneden, in de zomerreuk van aardbeien en opengebroken peulen.

'Kan ik helpen?'

Tante Clara en Reina Nederbragt keken op -, en Marianne kon niet anders dan Reina aanzien met een nieuwe nieuwsgierigheid om de woorden van de jongens. Ze was blank en groot en blond, en haar kleding was, dacht Marianne, noch jurk, noch japon, maar kon onmogelijk anders dan 'toilet' geheten-, ze had een gulle mond, zacht bloesemwaas over de wangen, maar de ogen drukten weinig uit en de neus was nietig en onbetekenend.

Ze kwam Marianne tegemoet met een armvol klaar-paarse

23