Uit het leven van een denkende vrouw

haar het lezen van de zin had gegeven. Ja, - het was zo, ze had het wel al begrepen en wist het van Instede ook, hoe er in hun disputen de lange avonden werden verdaan met beschaafd en vooral 'wetenschappelijk' praten over uit-de-lucht gegrepen onderwerpen, waarvoor niemand enige levende belangstelling voelde, terwijl rondom de eindeloos-gecompliceerde, de uit alle richtingen opdringende Werkelijkheid onontraadseld en on-ontrafeld bleef- hoe ze daar disputeerden zoals ze tennisten, bij wijze van sport, waarin iedereen zijn aandeel nam, zijn partij vervulde, pro Bacon of pro Shakespeare naar believen en hoe dat 'wetenschappelijke objectiviteit' werd genoemd, terwijl in haar het stormde en bonsde om verruiming, om verwijding van haar wezen tot alomvattendheid, als moest het alles barsten en breken, terwijl zij zich voelde voor het tot begrijpen haar toevertrouwde Leven als voor een massieve rots, die ze heel alleen doortunnelen moest, in het korte moment van haar persoonlijk bestaan.

'Denk je aan héél slap voor mij, Marian?'

Gu Velsing reikte weer de kopjes, maar plichtmatig en afgemeten, nu zijn hoffelijkheid zo onopgemerkt in het water viel.

'Nog iemand iets nodig? Dan ga ik nu maar. Mij even verkleden en dan beneden helpen dekken. Ab, Gu, jullie zie ik straks aan tafel..., Lampe... Tielenius...' ze maakte haastig haar hand uit de kleffe greep van Tielenius los en spoedde zich naar haar eigen kamertje, dat vol stond van koel, groen licht door de wilde wingerd die als een wemelende en zacht-wuivende omlijsting om de open ramen hing gedrapeerd.

Ze nam haar japon, maar kon tot verkleden niet besluiten en ging even zitten aan het open raam, de witte jurk over de knieën. Ze voelde een pijnlijke spanning in haar hoofd en tegelijk een voldoening als iemand, die zich van een netelige zaak vrijwel gekweten heeft.

Zouden ze nu over haar als over Reina Nederbragt... neen, natuurlijk niet, al om Evert niet... Dan ineens steeg een gloed naar haar slapen en ze dacht aan de woorden van oom Everard... 'er haar op aankijken.' Hadden ze dat gedaan? Hadden ze daaraan wellicht voortdurend gedacht? Evert het meest? En hij

22