Uit het leven van een denkende vrouw

knipte zwarte haar dat als een wig zijn halsboord scheen binnen te dringen, maar ze wist dat de rimpel tussen zijn ogen zich verdiepte en dat die ogen nu over de papieren heen naar de wand tegenover hem staarden. Ze raadde ook zijn gedachten, als las zij ze af van zijn gezicht: 'tot niets capabel en dan nog om elke kleinigheid bereddering' -, ze lei het boek naast zich in de vensterbank, en wilde opstaan.

'Hebt u misschien de thee al gezet, tante? Dan breng ik ze dadelijk even boven. Als ik straks in mijn boek zit, is het zo vervelend.'

Ze zag tante Clara weer aarzelen en iets als een blos naar de bleke wangen stijgen.

'Hij vroeg, of je niet komen wilde voordat hij belt... anders mocht je eens storen.'

'Wat storen? Die prul-vergadering?' Het ontviel haar tot haar eigen ergernis en spijt — en ze schrok even, zo plotseling zag ze, in plaats van de gele nek met de wig zwart haar een geelbleek zwart gebaard gezicht in een snelle wending als uit gespannen waakzaamheid naar zich toegekeerd.

'Wat weetje ervan? Ben je er ooit bij?'

'De resultaten...' ze kon dit niet, maar wel scherper woorden binnenhouden.

'Afgunst...' Oom Everard hoefde niets binnen te houden. Baas in zijn huis, hoofd van zijn firma!

Het felle woord stak als een beet, bonsde tegen haar op als een onverhoedse golf bij het baden in zee, even scheen haar bloed in haar te schiften van machteloze giftige wrok, toen keerde ze zich tot haar tante.

'Ik wil niet dat Evert mij belt als een meid,' ze temperde haar drift tot een gesmoord fluisteren, 'en terwijl hij weet, tante, zo goed als u, dat ik zelf nooit de meisjes wil bellen, dat ik het niet kan. Druk op de knop en er verschijnt een mens!'

'Je kunt toch niet altijd door 't huis lopen gillen, kind,' suste tante Clara. 'Geertrui houdt er zelf helemaal niet van.'

'Omdat de meid beter weet hoe 't hoort dan zij. Mallotige aanstellerij. Net zo lang tot het mij verveelt en ik er een stokje voor steek.'

15