Uit het leven van een denkende vrouw

nu ze, door tante Clara zelf ingelaten — 'maar je weet toch, kind, dat Geertrui de hele dag beslag legt op Nel, voor vanmiddag' -de lange gang binnenkwam, waar aardbeiengeur stond vermengd met de hartige reuk van pas-opengebroken doperwten, zag ze overal dat rood en groen, maar verwisseld met de werkelijkheid, in de schemer voor zich uit zweven, geruisloos stuiten tegen de matglazen keukendeur en weer tot vlak voor haar ogen terug. Dit boeide haar zo, dat ze niet verstond wat tante Clara tegen haar zei.

In de achterkamer, waar oom Everard gebogen zat over de ronde tafel vol papieren - Marianne zag dadelijk de rechtstandige rimpel die op druk-bezig zijn of verbolgenheid duidde, tussen zijn ogen — hing de stemming van een onplezierige discussie, misschien juist geëindigd, misschien door haar komen afgebroken en terwijl ze na een groetgrom van oom Everard zitten ging aan het raam, dat uitzag op prieel en tuin, het blinkend water der gekanaliseerde rivier traag vlietend op de achtergrond, gaf ze zich rekenschap van het verschil in atmosfeer tussen de ouderwetse kamer, die ze juist verlaten en die, welke ze nu net betreden had. Beide waren zwaar gemeubeld en donker gestoffeerd, ruim en laag van zoldering, hier rijker, ginds kaler maar deftiger — doch daar leek de ruimte vervuld door een geest van onpraktische belangstelling in bovenpersoonlijke aangelegenheden, hier was het nuchter en droog, als om 't hoofd koel te houden voor 'de Zaken'. Daar zette ze zich uit als in een element dat aan haar wezen voegde, hier verkromp ze, als onder een vijandige aanraking.

'Kind,' begon tante Clara, een beetje haperend, nog voor Marianne haar peinzende blik van het blinkend water op de achtergrond had losgemaakt en het deeltje Ruskin, waarmee haar vingers speelden, opengeslagen op haar knie, 'Evert heeft gevraagd, of jij vanmiddag nog eens boven wilt komen theeschenken, nu Nel onmogelijk weg kan uit de keuken.' Marianne begreep, dat dit het onderwerp was geweest van de onplezierige discussie, ze antwoordde niet dadelijk en keek naar Everard die met gebogen rug naar haar toegekeerd zat - ze zag alleen de voor zijn brede schouders te schriele, geelbleke nek, met het kortge-

14