Uit het leven van een denkende vrouw

kennen. En dat beduidde dan haar 'aandeel in het eeuwige leven,' dit in haar eigen spanne levens gestadig meebeleven van het altijd-door wisselende en vervloeiende, dat zij deelachtig was en de anderen niet, die van de schoolbanken af reeds 'zich-zelve' wanen en ook anderen schijnen te zijn.

Ze voelde wel dat ze dit alles voorlopig meer had in zich ter latere verwerking en vertering opgenomen dan nu reeds tot haar waarachtig eigendom gemaakt, maar dit scheen de bekoring en de betekenis nog te verhogen van de lange brieven, die ze 's morgens naast haar bord vond, waar 'lieve vriendin' boven en 'uw trouwe en toegenegen vriend' onder stond, en waarvan het haastig doorlezen — dat ze toch niet laten kon - haar werd vergald door oom Everards houding achter de krant, die ze niet zag, maar voelde, doorEverts zijdelingse schimpscheuten tegen de dichtbeschreven blaadjes met de licht te herkennen versregels hier en daar. Oom Everard voelde tegen de hele verhouding, de bezoeken en de correspondentie de wrevele afkeer van de praktische zakenman tegen alles wat nutteloos en overbodig, daarbij dan nog excentriek en mallotig is —, maar in Evert was een acuter, zuurder nijdigheid: wat blies de oude toch het kind al niet in! Ze ging zich op die manier misschien nog heel wat verbeelden, ze konden nog last met haar krijgen. Je moest wel een vrouw, een meisje zijn om je te laten inpalmen en imponeren door het gebazel van een halfgare ex-boekhandelaar, die ze uit meelij bibliothecaris — 'over dat rommelzootje daar, godbetert!' — van de openbare leeszaal hadden gemaakt.

Marianne wist precies dat Evert zo dacht over 'je geleerde vrind' en met hem het ganse heir van heel- en half academisch-gevormden in de stad. Instede wist het ook en als Marianne soms aandrong dat hij toch eens iets zou publiceren van het vele dat hij haar voorlas in zijn klare, eenvoudige stijl, dan glimlachte hij en heette zichzelf te oud om het met drommen van weionder-legde bevoegdheden aan de stok te krijgen, zo vol van beproefde wetenschap en esprit-de-corps!

Ze had wat gewacht, voordat ze belde en moest nu nog wat wachten voordat er werd opengedaan. De ogen waren haar in 't halfbewuste staren van rode en groene fonkeling volgelopen en

13