Een Indisch huwelijk

Ruysch lachte, zijn zwaren goedigen lach.

״Als jij alleen maar zoo iets zegt, dan klinkt het al venijnig" beweerde hij.

״Hoe kan je 't zeggen?" protesteerde de ander, ״en ik wilde juist niets dan goeds gaan vertellen. Ze spelen er zoo aardig ״modern huwelijk" dat is hier nog niet vertoond. Als je zoo eenige jaren meeloopt heb je de zaak om je heen zoetjes aan afgekeken, ׳— zou je dan niet dankbaar voor wat afwisseling wezen?"

״Is' het waar, dokter, dat jij haar in Holland gekend hebt?" vroeg Feenstra.

״Niet gekend, een enkele maal gezien op jours bij kennissen. Je weet, mijn zuster en zwager zijn nette menschen. Nette menschen hebben nette vrienden. Nette vrienden houden jours. Daar sleepten ze mij heen, in mijn verloftijd. Ik vond het trouwens niet erger dan iets anders. Daar zag ik haar dan wel met een zusje, zoowat eender gekleed, ik zou haar dadelijk aan haar glimlach herkend hebben. Die vrouwen-glimlach ! O, die lieftallige meisjes-glimlach! Dan trokken ze zoo hun bovenlip op, alle twee gelijk, als gedresseerde honden, zoodat de tanden bloot kwamen, die ze dan even vastdrukten in de onderlip, en voor elkeen, die ze begroetten, vertoonden ze dat opnieuw. Het was bepaald akelig, meer een grijns dan een lach. En weet je, waarom het zoo akelig was ? omdat de oogen niet

.22