Vier jaargetijden

Juist immers als zo'n stok spitst zich het lange, smalle weggetje naar de verte toe... En kijk... nu is daar plotseling aan de punt een zwarte knop verschenen... en die zie je nu al duidelijk wriemelen, zo rad als een spin doet die van zijn stukgeknapte draad op de grond is gevallen en nu aanstalten maakt om zich dood te gaan houden. Tink... kijk... dat bliksempje was een lichtglimp op wiel of tuig. O, wat een licht mooi ding, o wat een pracht van een jolig, vrolijk huppelend rijtuigje! Met een zondagstuig, en geel met groen, en verend en schommelend, dat alles tintelt en sprankt, tussen de smalle, hoge wielen... Is het niet dat wat haar werd beloofd, kan het niet dat zijn, waarop ze wachtte...? Want ze wachtte op iets, dat komen moest... De hoeven kloppen in het stof, de wielen ver-knoersen het scherpe, droge grint, dat opwolkt in een glinstering, waarin je poten en spaken dooreen ziet wriemelen, zoals alleen mogelijk is, voor wie met zijn ogen vlak aan de aarde ligt.

Wie er zitten onder de opgespannen zwarte kap, dat houdt het donker daar nog verborgen... toch gelooft ze wel, dat er één plaats open bleef op de bank voor twee, of je zou immers niet zo duidelijk en zuiver als een ovaaltje van licht het achterraampje kunnen zien! En zie je wel, het is ook zo... donkerrood komt het ene gezicht te voorschijn gloren in het donkere onder de kap... het is een jonge boer, in zijn zondagse kleren! O, als hij haar nu maar niet voorbij rijdt, zonder meer, zonder iets, maar ze wil toch niet vragen, want zó is het haar niet beloofd...

71