Vier jaargetijden

alles zou zijn, de optocht door de straten, de spelen, en als hij ze het lied liet zingen, dan raakte het besluit altijd opnieuw weer los, dan begreep ze ineens niet hoe het zou moeten gaan, om zich heel alleen uit dat allemaal-samen vandaan te werken... tot die ene keer. Het was gebeurd... ze heeft geluisterd en ze heeft gezongen, altijd weer opnieuw hebben ze het lied gezongen, want de meester hield niet op, voor Trui Winter zelfs het kende, zonder haperen, voor de klas, en dat had wat in.—, zodat ze het op het laatst niet meer kwijt kon uit haar oren, en ze het tot in haair stappen dreunen hoorde:

De burgemeester komt, Geachte Burgervader...

En uit die volheid, toen ze het besluit genomen had, uit dat gevoel van stijgen en zwellen groeide een verwachting, alsof voor haar eigenlijk meer d.an voor die anderen was weggelegd, alsof er iets heel bijzonders zou moeten gebeuren, met haar alleen, iri die toekomst, zo vlak op til, maar toch nog verborgen... En nu is het grootste, het belangrijkste deel van het feest misschien al voorbijDie verre, stille hoge muur van bomen, die staat langs de sloot van het Blauwe-Arendspad... dat is de laatste zij-sloot voor de sluis. Vlak daarachter, je zou kunnen zeggen: ertegenaan, is dus nu het feest, en hier verneem je niets van al het getoeter, van de muziek, van de volte op straat... hier is het wijd en

68