Vier jaargetijden

'Ja, maar nu niet meer, want ik doe het niet. Ik ga er niet heen, ik ga er doodgewoon niet naar toe.' Dat is het heerlijke ogenblik. Dat zou nu in een wezenlijke vertelling de 'ontknoping' heten. Hij kan van verbazing geen voet verzetten, geen geluid uitbrengen. Hij gelooft het nog niet, ze zal het nooit durven... Hij zal het natuurlijk aan niemand verkraaien. En ze praten erover en ze merkt dat ze het zelf ook niet gelooft. Ze zegt wel: ik zal dit en dat, ik ga hierheen en daarheen, ik doe zo en zo... maar alles voelt even los en even wankel... het is weer net een verhaal over jezelf, of wat je zou doen met een schat, die je vond, iets dat nu wel niet zo helemaal onmogelijk is, maar dat toch veel meer voorkomt in oudere en hogere grond... en toch zo prettig om over te praten, op een wandeling in de winteren je kijkt terwijl naar de harde klontergrond, waar het kistje in zou kunnen zitten... of op saaie Sabbathmid-dagen thuis, als het regent, en de uren lijken geen duur te hebben en de avond is verschenen eer je het weet... 'Doe je het nog, doe je het echt?'

Zo heeft hij alle dagen wel een paar maal gevraagd, en elke keer voelde ze dan als een duw onder iets dat dreigde af te zakken, dat iedermaal moest worden opgesjord en op zijn plaats gebonden. Tot ze ineens op een morgen in de klas bemerkte, dat het vastzat, geen verwrikken meer aan... dat gevoel van stijgen en zwellen bij de gedachte dat ze niet zou worden 'opgesteld' had het van de vanillewafels en het zwarte goud gewonnen, en van alle andere dingen... Eerdere dagen, eerdere keren, als de meester erover sprak, hoe

67