Vier jaargetijden

keer doet wat je wilt en je het 'opstellen' niet laat welgevallen!

Ze heeft het niet voor zich kunnen houden —, wat heb je trouwens aan iets, dat niemand weet? Wat heb je bijvoorbeeld aan gelijk-hebben, als je het toch niet bewijzen kunt? Of aan wat moois en geen ander om het te laten zien? Neen, hij moest het natuurlijk weten, maar het moest een schrik zijn, hij moest er stokstijf van staan kijken.

's Middags heeft ze op hem gewacht. Hij begon van ver al te lachen, en raapte een tak op om te laten zien dat hij ook best vechten wou -, maar ze cleed niets en ze zei niets en toen is hij natuurlijk niet begonnen. Ze is over gewone dingen gaan praten... en eerst vertrouwde hij het niet... hij keek zo telkens met een vlug, schuin oog... en als hij maar dacht dat ze wat wou, hield hij zijn arm al klaar... tot hij eindelijk ging denken, precies wat ze had gehoopt dat hij zou gaan denken: dat ze hem vanmorgen niet heeft verstaan. En natuurlijk kan "hij nu niet laten hetzelfde nog eens te zeggen en dat nu heeft ze juist gewild. Twee, drie stappen zeggen ze niets, en nu komt het: 'Zeg... wat was dat ook weer, dat er volgende week met je gebeurt?' 'Met mij? Met mij gebeurt niemendal.' 'En ik dacht, dat je zou worden "opgesteld"?' En hij twee stappen achteruit en zijn arm weer klaar. Maar zij, doodbedaard en kwanswijs heel verbaasd: 'Ik? Ik opgesteld? Hoe kom je daarbij?' 'En het stond in de krant! En je was er nog zo woest om!'

66