Vier jaargetijden

is verwonderd om een gedachte, die ineens bij haar binnenvloog, maar ze zou niet weten vanwaar. Het hoeft immers niet! Gisteravond zeiden ze het nog tegen elkaar en ze hebben het zich zelfs voorgenomen: blijf je thuis van feesten en van verzamelingen, vermijd je alles, waardoor je 'massa' of 'menigte' wordt, dan kun je ook nooit van jezelf lezen dat je 'op een afstand' werd gehouden. Ga je niet naar het feest, dan word je ook niet opgesteld... Wat een gedachte, die je doet zwellen, die je doet stijgen! Maar dan... ook geen vanillewafels en de kans op 'Het Zwarte Goud', in prachtband is dan verkeken, loop je dan mis. En die gedachte doet je krimpen, maakt je koud in de zon.

Die morgen op school leek het wel touwtrekken wat er in haar gebeurde... en aan de ene kant trokken de vanillewafels, maar harder trok de kans op 'Het Zwarte Goud'. Er zullen ook nog zoveel andere prijzen zijn, de wedstrijden duren immers de hele morgen. En al wat wedkamp is en loterij, en zelfs maar gewoon raden, wedden, prikken, dobbelen —, daar is die warmte van benieuwdheid, dat geheimzinnige gespannene aan. Nog even, zo voel je, nog even, en ten goede of ten kwade zal het blijken. Zelfs bij gewoon aftellen voor 'takkie-de-man' begint altijd tegen het eind haar hart te kloppen! Om iets dat je nadert en nog niet bij je is, om iets dat al voor je bestemd is en dat je toch nog niet te zien kunt krijgen... Maar aan de andere kant van het touw trok dat gevoel van zwellen en stijgen, door de gedachte alleen dat je voor één

65