Vier jaargetijden

haar. Schaduw is nergens, maar het gras aan de slootkant belooft koelte voor je verhitte lijf in een zacht, behaaglijk nederliggen. Koeien schuifelen door de glanzende zomertapijten, ze komen tot de sloot, ze kunnen daar toch niet over. En ginds, heel ver, bocht de spoorlijn om, links naar de brug, rechts naar de viaduct, een zilveren tintel slaat uit de rails... En is hét nu niet net, als je heel stil ligt en heel goed luistert of er door de lucht van heel ver en piepklein de muziek tot je doordringt van het feest! Als je heel stil ligt en heel goed luistert.

Weer wakker! Maar verwezen en versoesd, verblind van dat wijdopen blinkende licht, dat van overal aan-wiekt, op overweldigende vleugels, dat plotseling uit alle ruimten en hoogten en diepten en verschieten haar nauwelijks geopende ogen bestormt, die voor hun ontwaken zijn gewend aan het schemerlicht van de bedstee met het muurraampje thuis. Wat is er... en waar ligt ze... en wie heeft haar hier gebracht? Overal rondom haar hoofd, vlak bij haar ogen, tot tegen haar neus, staan ronde, gladde halmen overeind en rubbelige rosse zuringstelen en herderstasjes met hun uitgestoken vuistjes, daar tussenin schemert blauw satijnen ereprijs... wie bracht haar hier? Zal ze toegeven aan die heerlijke slapte in haar leden, zal ze haar ogen door die zoete zwaarte toe laten duwen, zal ze doorslapen zonder verder vragen, of zich wakker worstelen en alles doorgronden?

Een vogel fluit vlak bij, misschien ook is het een trein verweg, door de ruimte lijkt het geluid, doordringend

53