Vier jaargetijden

stadje terug.

Zou het kunnen... dat dit smalle, witte pad geleidelijk stijgt, dat het treiterig en verraderlijk de hoogte in gaat? Voor vandaag heeft ze het nooit gemerkt, toch moet het wel zo zijn... Al moeilijker beurt ze haar voeten van de grond en beurt ze dan zelfs niet hoog genoeg, want ze schuifelt en struikelt en slaat met haar ene voet tegen haar andere aan, en het stof wervelt rondom haar voeten, zodat haar kousen al grijs beginnen te zien, en het wolkt over de klaver en de paardebloemen die het ongeluk hebben, langs de kanten van de weg te staan. Het is hier ook zo naar alle zijden open, het wordt ook gaandeweg zo schrikkelijk heet, droog en dor voel je je wangen gloeien in het zonnevuur dat het hemelblauw op je toezendt... geen wolkje ook om het te temperen, geen boom om het te keren, geen huis, geen schuur, geen stal, waar je het mee kunt delen, in het hele wijde, opene, vlakke de volle laag voor haar alleen.

Je voelt je van de warmte dikker worden, proppig en pappig en prikkerig uitdijen tot tegen je kleren, tot je overal je kleren voelt, je voelt ook jezelf van top tot teen, je voelt jezelf loodrecht lopen boven op de weg, je voelt je eigen lengte en je eigen dikte... en alles is vlak en leeg en dommelig om je heen. Het damsend verschieten van zonnepikkels op een brede, blauwe sloot als waaiers van tintelend gesteente die zich openen en weer sluiten naar je toe... van je af... weer naar je toe... wat een slaap krijg je daarvan... En waarom eigenlijk niet! De dag is lang, de tijd aan

52