Vier jaargetijden

gaat mank, de ander staat statig, groot en zwaar boven de aarde uit, en draagt het hoofd achterover, maar allebei zijn ze even trots. Die begonnen die dag, waar zij bij stond, Frans te spreken! Volkomen op hun gemak overlegden ze met elkaar, alsof er een doofstomme, of een hond, in plaats van een gewoon mens naast ze stond te wachten. Dan begrijp je bijna niet dat ze niets aan je merken, dat het niet als vonken te voorschijn springt uit je ogen, dat het niet als vlammen van je voorhoofd slaat... Een groot feest en zijzelf door iedereen in de zaal geëerd en toegesproken, en die twee versmaad en vergeten in een hoek —, daar begon het mee, dat was al het minste. Maar toen ze doorpraatten en zelfs over haar praatten, toen leek het opeens of ze ergens af en ergens in neer tuimelde, dat hittig en wit en schifterig was, als overkokende karnemelk, zo'n giftige, witte drift duizelde door haar heen en tilde haar op en voerde haar voort... en intussen stond ze doodstil op de marmeren platen en voelde duidelijk hun koelte tegen haar voeten aan — en ze zou hebben willen trappen, stompen, doodslaan, neen, niet zijzelf, maar door een ander het laten doen, op haar bevel, en ׳zijzelf er bij staan kijken, tot ze dan eindelijk genade zouden־ smeken, die ze geven zou, omdat ze dan genoeg vernederd zouden zijn en genade van haar trouwens de ergste vernedering... Als je zover bent, dan knapt er iets in je, en ineens word je wee van medelijden en vind jezelf afschuwelijk en je bent schuw van jezelf en van je eigen gedachten. Maar gelukkig weet je zelf dat je aldoor wel wist dat het niet gebeuren zou, en

46