Vier jaargetijden

bewegen, zodait je heetgezwollen wangen slinken maar je borst zet zich op van geluk, omdat je je stappen haast niet meer hoort en omdat je je voeten zo heerlijk voelt koelen, omdat er aan elk huis wat valt te kijken en geen twee bruggetjes hetzelfde zijn. Winter en zomer is er het grote verschil —, maar nu zou je het dorp bijna plechtig, bijna somber kunnen vinden, was er niet het wuiven en het lichtvlekken-spel, en al gaan er niet minder mensen dan andere dagen, toch lijkt het er vandaag haast uitgestorven. En daarin klinkt ook nu pas recht het doffe, trappelende stampen van d.e olieslagerij uit de verte als het 'roffelen met omfloerste trom' waarvan je wel in boeken leest, en waarbij ze dan ook altijd aan die olieslagerij moet denken.

Omdat in hun stadje vandaag juist alles feest en leven is, één gloed van feest, één galm van leven in stralende zon, omdat er de lucht, en zo vroeg al, want het sloeg nog niet eens halftien, al dik is van hitte en trilt van muziek, die orgels, blazers, toeters, piepers van zich geven, elk op zijn hardst en allemaal door elkaar, alsof je midden in de kermis was... omdat de laatste erepoort geen twintig passen van de sluis staat opgesteld, als om te zeggen: hier houdt het Feest op -, of, van de andere kant: hier begint het Feest! Want wie door de poort is, die is in het Feest, die is deel van het Feest, en het Feest regeert overal, in hoeken en gaten, het is overal binnengedrongen, zoals een overstroming overal binnendringen zou, ja, het is een overstroming van Feest, tot vlak bij de haven, daar staat de laatste poort.

42