Vier jaargetijden

ten de smalle straat, die altijd vochtig lijkt én koel voelt onder de voeten.

Licht speelt alleen op de bruggetjes, die over de wegsloot staan uitgespannen. Je kunt bijna zoveel bruggetjes tellen als er huisjes zijn aan de overkant, er zijn hoge en lage, platte en gebogen bruggetjes, er zijn er geen twee naast elkaar gelijk, en zelfs de platte liggen hoog boven de smalle sloot, want de sloot lijkt tussen zijn steile bermen weggezonken, in stille ronde plek-kén ligt het licht erboven op, dat van de bruggetjes schijnt afgedropen. En daar weer achter is het land, en dat ligt, zoals een mens dolgraag zou willen liggen, wijd-beens en wijd-arms, pier-bloot en met wijd open mond in de zon... en molens staan er hoog uit overeind, die. donker zijn, maar rondom omzond, en lijken te vlammen, en sloten lichten erin op, die lopen als brede zomen langs de zijige tapijten, uit groen fluweel en rood satijn tczamengeweven —, zilveren glanzen, rossige glanzen huppelen voor de wind uit, en vluchten weer weg —, het lijkt de allermooiste changeante zij!

Altijd is er hetzelfde verschil voor wie op het sluisje staat —, hij komt uit de dorre, saaie straat, die veel te breed is voor de nuchtere huisjes, allemaal eender, en waar de luitjes van de gasfabriek in wonen en de starre zwarte muur ging hij langs, met de vale gevaarten erboven uit, en zag soms door de open poort de dorre sintelwoestijn -, en staat dan plotseling in de koelte en de stilte en de geuren van het dorp, in de schemer van de bomen, die waar je gaat de lucht tot strelingen

41