Vier jaargetijden

Moeder draagt de nachtlichtjes aan, de nieuwe pitjes schommelen zoetjes op de gouden olie, luchtig en trots, als witte, sterrige bloemetjes, maar morgen moeten ze toch de anderen achterna, naar onder in het troebele water, diep tot de bodem van het glas. Hier, lucifers! En vrouw Mol steekt er een aan en draagt; het Vader en de Vreemde achterna naar boven. Daar is ze weer terug en nu de lamp! Ze draait aan het koperen rondje dat de vorm van een cent heeft en de vlam krimpt ineen, de vlam wordt dik en kort en rood, en van alle kanten, uit alle hoeken komt nu het licht, als geroepen, naderbij gevlogen en laat daar overal de schemer achter en schaart zich om de lamp, en vrouw Mol draait al lager, ze draait het licht een verborgen afgrond in. Nu mag ze niet langer draaien of het zou gevaarlijk zijn, ze beklimt een stoel en grijpt bij een der armen de lamp naar zich toe, haar mond is boven het glas, ze blaast, de vlam springt op, wil zich verweren... zé blaast nog eens... nu heeft ze de nacht de kamer ingeblazen... de lamp zwaait dood en zwart uit haar hand terug... een ogenblik staan ze in volslagen donker, nu leven de gezichten in het nachtlicht op... nu kunnen ze Moeder een nachtzoen geven. Wat zal ze in bed nog veel te denken hebben... maar nauwelijks raakt haar hoofd het kussen of matheid omvat het, die hoofd in kussen doezelig doet versmelten.

Wat is het voor weer? Regent het, schijnt de zon, laat het zich licht of donker aanzien ?

Elke dag rijst het eerst die vraag en vandaag hoeft 28