Vier jaargetijden

zich mensen, die je leert kennen, en aan wie je je dan zo gaat hechten, dat je keel verdroogt om hun angsten, dat je helemaal warm wordt als ze zegevieren, dat je tegen hun vijanden de honden wel zoudt willen hitsen en dat je pas rust krijgt als je eindelijk zeker bent dat ze daarna nog lange jaren gelukkig leefden. Dat troost je dan ook voor dat wrede woord 'Einde' midden op het voorlaatste blad, en voor het genadeloze zwijgen van het laatste.

Hier ben je nu al dadelijk in een Slot —, de jonkvrouw zit aan het hoge venster, haar vingers rusten om haar harp... een harp is toch immers een instrument voor snarenspel... harpen, cimbalen... je hoort er wel van op het Joodse school... de wind doet buiten de bomen fluisteren en ritselend zuchten... Nu zal er dadelijk iemand binnenkomen, dat voel je aan alles, dat wordt je duidelijk te verstaan gegeven... maar waar vandaan... en wie, een vijand of een vriend? Ze wil het nog niet dadelijk weten, ze drukt het open boek tegen haar borst en slaat de ogen in de lamp. Hoe vredig! Zoetheid en rust vervullen de kamer, de hoofden steken erin op en zijn erdoor omtogen, en elks gezicht is naar een boek gebogen en wolkjes zweven aarzelend uit de kopjes, teer en dun, elks kopje op zijn schoteltje bij eikeens plaats. Tussen de hoofden hangt de lamp, die zijn licht deelt in het rond, aan elk zijn deel, die deelt in hun leven, als een wezen en lijkt met hen zich te verheugen en midden in de stilte zich ook tevreden te voelen... en de vreemdeling leest in hetzelfde licht als zij, hij deelt in hun licht, hij leest

26