Vier jaargetijden

aan etterende pestzweren sterven mochten. Ze hebben met stenen naar hem gemikt, met kogels op hem geschoten, met vuisten hem gedreigd, gebruld en getierd naar hem op, maar hij is blijven staan en is ze blijven vloeken. Eindelijk zijn ze bij hem geklommen, hebben hem naar beneden gesleurd, hem op straat gegooid en hebben hem de tong uit de mond gerukt. Ze zijn nog blijven praten. Moeten er niet golven bloed uit zijn mond zijn gekomen? Kun je na zo iets wreeds en gruwelijks nog blijven leven? Ja, het heet ook een wonder dat hij niet stierf, dat hij beter werd. Ze zullen hem tussen de doden hebben vergeten, daarvan hoor je wel meer, en later is hij bijgekomen. ,'Kom nu eens uit die hoek vandaan.' Ze zitten om de tafel en Moeder schenkt thee. Zou haar hoofd, daar ze het niet meer leunt aan de wand, nu wezenlijk als een tulp op zijn steel in de ruimte staan schommelen, of lijkt dat enkel zo voor haar zelf. Moeder schenkt thee... ze ziet het aan als uit verten, ze slaat het als door rook en vlammen gade. Hij stond op het dak van een huis, en de vlammen stegen rondom hem op tot boven zijn hoofd, en lange rijen huizen stonden brandend naast elkaar... 'Zet jij even de kopjes rond?'

Ze neemt uit haar eigen kopje een slok. Wat doe je eigenlijk met je tong, als je drinkt, hoe houcl je hem? Je kunt geen thee drinken zonder tong, je kunt zonder tong het woord 'thee' niet eens zeggen. Kan hij dan nu niet meer praten, niet meer eten? Dan kon hij ook niet leven, maar wat eet hij, en hoé eet hij, zonder

24