Vier jaargetijden

samen de keuken door en kwamen in donker op het plaatsje uit en nu is ze weer in de kamer en staat weer op dezelfde plek bij de tafel. Eén ogenblik is het geleden, dat ze hier stond, en de chocolaatjes tot een torentje bouwde, terwijl Vader lachend toekeek of het netjes ging... en nu... nu trekken rillingen over haar hoofd en er zweven nevelen voor haar ogen en het mes beeft tussen haar vingers, die het niet richten kunnen. 'Wat doe je toch? Je verknoeit alle sinaasappels.' Al vier sneed ze er in averechtse parten. Is haar voorhoofd nu ijzig kil of gloeiend heet? Golvingen strijken langs haar benen omhoog, juist als wanneer je voet pas heeft geslapen dat lijkt een wee geaai van griezelige grote, al te zachte handen, warm en koud tegelijkertijd. En haar vingertoppen bracht ze naar haar voorhoofd, het was als droog ijs tegen vochtig ijs. Dat alles zou niets zijn, zonder het andere... dat alles betekent niemendal, bij wat er binnen in haar mond gebeurt... daar is haar tong aan het spoken geslagen en rukt en stuipt en wringt —, en zwelt tegen haar wangen op en vult haar mond alsof ze zal moeten stikken en lijkt dan weer ineens te smelten en door haar keel haar lichaam binnen te zakken. Ze stonden onder de sterren op het plaatsje en onder de volle maan, die zo wonderlijk klein en zo wonderlijk ver in het allerhoogste van de hemel stak, en ze wilde juist zeggen, dat de maan wel een harde, blinkendzilveren kogel leek, naar de hemel opgeschoten en daar vast blijven zitten —, toen begon hij ineens over die Rus, die met mijnheer Israels is meegegaan, te praten.

22