Vier jaargetijden

te zien eten.

Vader heeft het moutse-kleed teruggeslagen en van de twee verse vlechtbroden er een in de hand genomen. De vreemde gast bukt zich over het kleed om de in Hebreeuwse letters, rood op wit, geborduurde spreuk te lezen —, het is een mooi kleed, het is nog van de koperen bruiloft. En nu heeft Vader de bovenste punt van het brood gewrongen en die in kleine stukjes gescheurd, en elk krijgt nu zijn deel, luchtig aan het zout getipt —, de Vreemde het eerst, maar die duwt zijn brokje opnieuw het zoutvat in en eet het dik bekleed met glinsterend zout. Zó eten zij het nooit, maar ze lachen niet, want ze begrijpen het wel, waarom hij brood-en-zout met zoveel nadruk eet. Brood en zout —, omdat hij gast bij vreemden is!

Brood en zout —, Vader noemt het: symbolen. Het zijn symbolen van gastvrijheid. Vader en Moeder zijn gastvrij... en o, zijzelf wil ook, haar hele leven, als Vader en Moeder, gastvrij zijn. Wat is het mooi om gastvrij te zijn.

Anders eet je gedachteloos je stukje moutsebrood of je vergeet het naast je bord -, nu eet je het anders en je proeft er de betekenis van.

En nu ineens weer moet ze zich in die grote, donkere wereld denken, waar hij uit vandaan is komen lopen, en nu zwelt weer, als droeg ze hem bij zichzelf, die wereld in haar aan. Uit het boze land is hij voortgestoten, en is naar hier gekomen... en waar vele wegen zich splitsen, nam hij die naar hier, bij viersprongen koos hij de richting naar hier... en alles leidde hem naar