Vier jaargetijden

voor wie uit donker komt. En niemand dan moeder en zij kunnen zien, hoé alles, door het reppen, toch een tikje rommelig staat.

En nu zit hij dan aan tafel en steekt er groot en zwart en somber bovenuit, boven het witte kleed, en kijkt ze naar hem, dan keert hij zijn ogen af, en kijkt hij naar haar, dan kan zij niet anders dan het hoofd omwenden, omdat zijn ogen uit zulke diepe, zwarte holen schijnen.

Iedereen zit nu stil, maar toch kijkt niemand ontevreden. Hoe zou je ook ontevreden kunnen zijn, als je in je warme, lichte, je veilig gesloten huis een vreemdeling ontvangen moogt, als je onder je heldere lamp, aan je witte tafel, een zwerver, uit donker gekomen en ongetwijfeld hongerig, van je heerlijke eten kunt laten genieten? Er is immers toch voor iedereen ruim genoeg. Voor vrijdagavond kookt Moeder geen mondjesmaat. Je bent tevreden, je bent trots, ook is een gast iets bijzonders en dat geeft een bijzoncier gevoel. Want al wist je wel dat ze naderden, dit kwam toch weer onverwacht. Ook wist je niet wie het zou zijn, dat hij juist het zou zijn, deze hun Sabbath-gast. Gast is een feestelijk woord... maar dit is niet feestelijk, omdat de gast een ongelukkige is, een geplaagde, beroofde, verstotene. En achter hem ligt de lange, donkere weg, de vele wegen, de waaiers en netten van wegen, die hij nu eindelijk is ten einde gelopen... en van al die wegen is iets aan hem, iets om hem heen, en van de 'wouden en moerassen', en van de verlaten meren... Maar zie toch eens, hoe zijn handen sidderen... en zie

14