In de schaduw

wachtte ze de snel-naderende jongen af. Op 't schaduwig plein stond hij dan voor haar stil.

'Waar is Theo?' vroeg ze, schor...

'Theo kon niet komen,' zei de jongen, zacht, aarzelend ... Uit z'n zak haalde hij een brief te voorschijn, gaf die Juultje, bleef dan nog even staan, besluiteloos 't meisje aanziend... 'Ze hebben toch ongelijk,' dacht hij ... 'helemaal geen Jodinnetje... 'n lief snoetje...'

Juultje tuurde, niet begrijpend, verwezen naar de brief in haar hand, en hervroeg, werktuiglijk...

'Waar is Theo?'

Ru vond 'r nu dom... en verlangde weg te komen, 't Stond immers allemaal in Theo's brief, knikte hij naar 't witte vierkant in Juultjes hand... 'lees maar... ik moet weg...' Snel keerde hij zich om, verdween 't plein af.

Juultje, werktuiglijk teruggegaan naar de kleine, wrakke bank, opende de brief met zenuwachtige rukjes van haar koude, bevende vingers. En ze las.

'.. .Juultje... wees niet boos op me... ik heb je nooit alles verteld van Nel... En Bert is nu ook thuis gekomen. Hij heeft 'r met ma over gesproken...

We zullen nóóit kunnen trouwen, want ma wil geen toestemming geven... En wat geeft 't dan... Ik heb 'r zo'n verdriet van, Juultje... maar heus... het is 't beste... Ze hebben 't me zo lastig gemaakt...'

Er stond nog meer... Maar Juultje begreep nu wèl en ze las niet verder...

Op de bank onder forse, rijkbladige kastanje zat 't kind, de open brief in haar koude, sidderende vingertjes ... Op de nette, gele steentjes voor haar voeten vlekte 't witte envelop... Fris-blij blankte haar jurk met lichtrood ceintuur in somber-koele schaduw.

Kleintjes zat ze er en alleen... staarde werktuiglijk naar de kerk... de grote kerk met z'n grauwe brokkel-muren... de geweldige kerk met z'n duistere boogramen in stugge gevel... met de groene uitslag van vochtig mos... de kille... gesloten... zwijgende kerk...

95