In de schaduw

den aan weerszijden dat kunstig bestel. Juultje kneep spelend 'r ene oog dicht, tuurde met 't andere naar de wazig-tere regenboogtinten, die de zon toverde in 't helder kristal ... maar als Kee dan inenen buiten kwam, werd ze zich haar kinderachtig doen plots bewust en 'n beetje beschaamd-lachend, greep ze opnieuw de arm van de oude vrouw.

'Nou, Kee, breng me nu maar... 't zal wel zowat tijd worden.'

Wat vlugger doorstapten ze nu de winkelstraat tot 't eind, waren dan in 'n volksbuurtje van kleine huisjes met zonnige tuintjes vol voze, hooggeschoten balsemien en fluwelen, zwaar-geurende muurbloemen, waar bontge-veerde kippen luid omkakelden de haan, die met z'n fijn-geboogde staartveren liep te schitteren in de zon... Kinderen joegen er achter 'n opgeschrikte, vale kat, deeën van de ongeplaveide wegkanten opwolken 't droge straatstof.

Vreemd-rustig lag dan ineens 't zwaar-belommerde, rein-gehouden kerkplein, bevloerd met kleine, gele steentjes.

'Nou...' zei Kee, zorgzaam even verschikkend Juul-tjes lichtrode ceintuurstrik... 'dan ga 'k maar, hè... denk je deran... om half zeven hier terug... dag Juul... dag kind, wandel maar prettig, hoor...'

Juultje, haar gezichtje stralend onder grote, witte hoed, knikte de heengaande vrouw toe. Daarna keerde ze zich om en ging op 'n wrak bankje zitten, dat onder een forse, zachtbladige kastanje stond.

Daar wachtte ze altijd, 't Was heel stil op dit zijpleintje van de grote kerk... en 't kindergeschreeuw in 't zonnig en stoffig volksbuurtje leek, zwakjes, uit 'n andere en gans-vreemde wereld te komen, 't Plein rond de kerk was als 'n afgesloten wereldje, wat somber om de diep-koele schaduw overal, maar rein en veilig.

Van waar Juultje zat, keek ze juist tegen de hoge, geboogde ramen van kleine ruitjes in somber-grijze, verweerde en gebrokkelde muur. Hier en daar, vooral onderaan, was die muur uitgeslagen met grote, groene plekken.

'Juist fluweel,' dacht 't kind... 'mooi, zacht fluweel...

93