In de schaduw

haar 't bits gekibbel met Nel verdroeg.

In 'r jong, rijk zieltje, dat tot nu nóch sterke, bewuste liefde gegeven, nóch genoten had, had ze voor hem, haar held 'n stralende tempel gebouwd. Hij was mooi... mooi om z'n zachte ogen, om z'n stoere stevigheid, z'n jongenskracht. Als hij tenger en donker was geweest, had ze 'm daarom lief-gehad, nu had ze 'm lief, omdat hij fors was en blond. Hij was knap... en lief... en sterk... hij was alles... Er was niets buiten hèm... als hij haar riep, zou ze komen... wat hij vroeg van haar, zou ze doen... nu en altijd... Hij had gezegd, dat ze lief was... dat ze mooi was... hij vond haar mooi...

Oude Kee en Juultje waren uit de brede straat van statige toehuizen in smaller winkelstraat gekomen, 't Was daar volzonnig en gezellig van namiddaigwandelaars, die boodschappen deden, bedaardjes drentelend in de goede, milde zomerlucht. Moeders duwden er haar wagentjes met kraaiende kinders, en als ze 'n bekende ontmoetten, bleven ze staan, lachten tröts-blij naar 't kleintje in rieten karretje, bekeken en vergeleken mekaars schatten.

'Nou even bij Scheffers,' zei Kee... 'dan breng ik je naar 't kerkpleintje.'

Ze spraken daar altijd af, Juultje en Theo, achter de grote kerk, die zo'n beetje achteraf lag, dicht naar de weikant. Dan waren ze gauw buiten, liepen om tot de spoordijk, de brede, glooiende, begroeid van zacht en welig gras en daar gingen ze meestal dan zitten. Soms had Theo z'n tekenrommel bij zich, schetste 'n bijzonder mooi plekje, 'n molentje, broos in de verte en Juultje, bewonderend, keek naar z'n handen, voelde geen andere behoefte dan stil bij 'm te zijn en 't worden van z'n werk gade te slaan.

Kee liep bij Scheffers in en Juultje bleef even wachten voor de winkel. Ze bekeek, stil neuriënd daarbij om 't zich zo gelukkig voelen, de zoet-gladde meisjeskopjes op de reklameplaten, die de etalage-kast versierden, en de kunst-gewrochten van rollen sago en pakjes meel, over-boogd door 'n gewelf van sigarenkistjes, de randen tegeneen gesteund. Juultje vroeg zich af, hoe ze dat zo in mekaar kregen. Twee grote stopflessen vol sukade met op 't deksel slanke punten van geslepen kristal, flankeer

92