In de schaduw

mengd van fijn violenaroom. Zwaar in 't blad stonden de linden, met in het zacht half transparant groen hunner ronde bladschijven 't dichte net der nog lichtere nerven, en knoeststammige bruine beuken torsten de vracht van hun fors en prachtig gebladert.

'Theo gaat misschien gauw weg, naar buiten,' vertelde 't kind.

'Zo?' vroeg Kee, geïnteresseerd... 'de hele familie?'

'Ja, maar niet zo erg gauw, hoor... nog wel een zes weken... niet voor de vakantie... Hij mag alleen mee, als-ie verhoogd wordt.'

'Dan zou je wel willen, dat-ie zitten bleef, hè?' schertste de oude.

'Wel nee,' weerlegde 't kind, ernstig... 'helemaal niet en Thé ook niet. Hij studeert maar wat hard... 'k Heb 'm al in geen drie dagen gezien... daarom ben 'k nu ook zo blij,' lachte ze erachter...

'Nou maar, als-ie toch zitten blijft, gaat-ie immers niet weg,' wierp de oude vrouw tegen, op 'n toon van kind-hoe-hê-'k-'t-nou-met-je...

'Ja, maar dan is-ie toch 'n jaar achterop... en... Kee... ik heb je toch immers verteld, dat we later samen trouwen gaan... dat kan natuurlijk niet, voor Thé helemaal klaar is en dan moet-ie ook niet zitten blijven. Begrijp je 't nou?'

'Je moet nog maar niet te veel over trouwen praten,' raadde de oude, met bedenkelijk-ongelovig hoofdschudden.

'Waarom niet?... O, omdat-ie niet met me trouwen mag... om z'n ma... als we maar gróót zijn, zeg Kee... nou... we doen 't toch, hoor!

Thé zegt, z'n ma, die vindt altijd alles goed... maar Nel, z'n zuster...' En ineens, zacht-vertrouwelijk, kwaadsprak ze... "t Is zo'n akelige nuf, zeg... o... ik kan 'r niet uitstaan! Maar Theo zegt, 't kan 'm niets schelen, wat ze zegt... ze kibbelen haast alle dagen... 'k Wou dat ze maar vast getrouwd was met meneer Reeder...' zuchtte ze zacht erachter...

Even was ze stil, 't gezichtje verdonkerd in droeve, opkomende gedachten, maar gauw lichtte dat weer op.

'Hij zou bloemen voor me meebrengen... ze hebben

90