In de schaduw

ze mekaar aanzien, tot ze 't ineens, allebei tegelijk, merkten en verlegen zich afwendden. Theo bukte zich weer over de schaats, maakte vlug af, sprong dan meteen op, zei geforceerd-luchtig...

'Dan tot morgen?'

'Als ik kan, ja...' beloofde Juultje, zacht.

Dan wat wankel op de strammige voeten, schaatsen in de hand, stapte ze over 't brugklungeltje tussen de vlag-gepalen door, de wal op en zonder omzien naar huis.

Maar die nacht kenterde 't weer. De dooi viel in, en omdat 't laat-jaar al was, stond de volgende morgen 'n laagje blank water over de nog altijd stevige ijsvloer.

Toen Theo 's morgens heel vroeg verscheen, was Juultje er niet. En ze kwam ook niet. Na 'n half uur wachtend heen-en-weer scharrelen, bond Theo af, lusteloos en teleurgesteld. En hij dacht, spottend... 'Natuurlijk. .. ze komt niet... er liggen geen balken meer onder... toch 'n écht Jodenkind...'

III

Juultje stond, in haar klein kamertje, voor de spiegel, die wat hoog hing en ze zette haar hoed op.

'Moet 't nou alweer die moöie wezen?' vermaande Keetje.

Juultje keek om naar de oude vrouw, die op 'n stoel, 'n grote, ouwerwetse reticuul in 'r wijde rokkeschoot, geduldig zat te wachten, de ogen bewonderend naar 't meisje geheven. Die draaide nog wat voor de spiegel, glimlachte. Ze wist nu wel, dat ze 'n mooi gezichtje had: Theo had 't 'r wel vaak genoeg verteld en ze was er heel gelukkig om. Ze was kort geleden vijftien jaar geworden en vond zich nu ineens veel groter.

Op de opmerking van de oude vrouw keerde ze zich lachend, met 'n licht blooskleurtje, naar haar toe.

'Hé Kee...' vleide ze, 'je weet toch wel, waarom.'

'Wat wordt ze mooi!' dacht de oude vrouw trots. Juultje was 't liefste, dat ze had in 't stille huis, waar ze nu al jaren woonden.

Ze had altijd meelij gehad met 't eenzame kind, dat 't

87