In de schaduw

heel veel van haar hield en dat 't 'm niets kon schelen, dat ze 'n Jodinnetje was...

Langzaam stond hij op, nam z'n boeken van de stoel, gespte de riem los, die ze bijeenhield en nam z'n Duitse grammatica, lijvig schoolboek, tussen de andere uit.

Weer zittend vouwde hij 't stevig-bruine kaft eraf en 'n vierkant stukje karton viel met klein tikgeluid op de tafel. 't Was een meisjeskopje, blijkbaar uit 'n grotere groep-foto geknipt. Hij legde 't in z'n handholte en bekeek 't. Dan streelde hij erover, teer-onhandig met z'n ene voorvinger.

Maar van beneden-buiten klonk ineens helder fluitge-luid op en Theo, daarvan opschrikkend, herkende 't sein-melodietje van z'n klassevrienden. Uit 't raam kijkend, zag hij beneden in de straat twee van hen ook staan, die juist hadden gegroet met pet-afnemen Theo's moeder aan 't raam, beneden, nu weer opwenkten naar hem 'kom je?'

Theo knikte... 'ja dadelijk'. Vlug borg hij 't portret weer achter de boekenkaft, lei z'n grammatica tussen de andere, die hij dan altezamen snel omsnoerde met de riem en boven op de kast zwaaide, zette haastig z'n pet op en naar beneden.

Nel zat in de zijkamer bij mama, bedaardjes met 'n handwerkje allebei, als Theo 't warme, half-duistere vertrek binnenkwam om even te groeten en te zeggen, dat hij weer heenging meteen.

'Zul-je 't niet te laat maken, Thé?' vroeg z'n moeder, zacht en met 'n licht verwijt in 'r toon... 'we zien je tegenwoordig haast niet... en 't is toch al vroeg donker. Wat heb je er dan nog aan?'

Theo kleurde en z'n blik, onwillekeurig, schichtigde naar Nelly.

'Dat weet broertje wel, hè?' spotte die. Op de wangen had ze nog felle kleurtjes van doorgemaakte emotie.

De jongen, verlangend weg te komen, reageerde niet.

'Nou ma,' zei hij, na even zwijgen van alle drie, 'dan ga 'k maar, ze wachten op me, buiten...' en was gauw de kamer en even later de huisdeur uit.

'Wat had Nel vanmiddag, zeg,' vroeg Ru Reeder, snel-nieuwsgierig, zodra Theo zich bij hen gevoegd had.

78