In de schaduw

tussen 't gras onder hun koude voeten kraken. De brede sloot, tot 't mosterd-molentje verderop toe, lag toegedekt met 'n laag van grijs-geel ijs, vol week-ronde bobbels.

'Nou,' nodigde de oudste, 'wie wil d'r?'

'Jij eerst,' riepen de anderen.

Ze wouen wel 's zien, wat 'r gebeurde, as-je Sjabbes op 't ijs kwam. 't Was de eerste keer, dat ze 't waagden, en de nieuwsgierigheid kietelde ze prettig griezelig.

De jongen rekte nu, van de hoge, brokkelige walberm af, z'n ene voet naar 't :ijs, de armen balancerend uitgespreid met ingehouden adem, maar even vóór 't néér-stappen kantelde z'n andere voet op wankel grondbrok en 't uitgestrekte been, dat tastend-voorzichtig had moeten neerkomen, schoot stuurloos uit, met 'n vaart op 't ijs en meteen erdoorheen en 'n heel eind 't koude water in... 't andere been zwikte door de schok en de jongen kwam nu met 'n vaart wijdbeens in 't gras te zitten, half zwevend boven de sloot.

De meisjes zetten 't op 'n huilen... 'o... daar hê-je 't nou... hadde we toch maar niet,' maar de kleine jongen, gedecideerd, pakte ferm z'n broer bij de arm, sjorde 'm op en hijzelf trok z'n zware, natte voet uit 't koude gat te voorschijn. Dan stonden ze weer met z'n vieren, bibberend van kou en schrik, op de kant, keken onnozel-benepen naar het zwarte gat, waarin gelige brokjes en bonkjes dreven.

Er bleef nu wel niet veel meer over dan naar huis te gaan en door de morsige straatjes, langs 't spekslagerijtje, waar de slager en z'n vrouw nu allebei karbonaadjes en grijze, vet-doorplekte worst en lappen handig-vlug sneden en afwogen, 'n wijze voorzorg voor de komende zaterdagavond-drukte, wandelden ze nu met 'n lam gevoel van doffe verveling in zich, naar huis.

Daar was 't stik-warm en 't rook er naar eten, de resten van 't Sabbathmaal, die op de kachel stonden te prut-telsmoren, omdat er geen keukenvuur mocht worden aangelegd... en erger stonk 't naar petroleumwalm van 't kleine stelletje, dat de hele ochtend had gebrand voor koffie-water, aanhoudend loevend met z'n ene, scheve pit, die toch niemand mocht neerdraaien om de Sjabbes.

55