In de schaduw

'pink'. Weer met kittig vingertjesbeweeg wisselde ze... kwam duim te voorschijn... Gerritje Post... duim... Everdientje De Vries... Riekie Willems... duim... duim... Saar Appel... pink...

'Die duim hebbe, komme hier, de pink hebbe, blijve an 't muurtje staan...' kommandeerde 't spitse snoeke-snoetje... en lachend stoven ze, die 't vooraf geweten hadden, van 't brandend-warme muurtje weg, joelden door 't zand, sprongen overmoedig tot de slootkant toe.

De Jode-zusjes, alleen, 'n heel stuk zonnige plankenmuur tussen hen-beidjes, bleven nu eenzaam over, kleintjes en beduusd tegen 't schuurtje geleund. Zoetjes schoof, onder wild jouwen van de anderen, lange-neuzen-trekken en 'uitsliepen' met 'n typisch gebaartje van beide wijsvingertjes over elkaar, 't kleine Appeltje naar 't grote toe, greep schuw 't hangende handje. En zo saampjes voelden ze zich nu zeer rampzalig, diepongelukkig en beschaamd, en de oogjes neer in hoog-overbloosde gezichtjes bebeten ze zich om niet luid-uit te schreien, de bevende mondjes.

Want ineens nu begrepen ze, dat ze erin gelopen waren, dat 't grif meedoen-mogen en 't lief-doen van de kameraadjes valse fopperij was geweest en ze schaamden zich, omdat ze zich er zo blij en vreugdig over gevoeld hadden.

Nu hadden ze wel onzichtbaar willen zijn, om maar ongemerkt te kunnen heenkomen, 't brutaal-zonnige erf af en de weg op naar 't veilige thuis bij moeder. Maar ze durfden in 't jouwen van de anderen zich niet verroeren.

Dat stilde eindelijk, te gauwer bleekte de victorievreugd, omdat de simpele overwonnelingetjes er niet op reageerden. En, zich afkerend, hervatten de kameraadjes, opgewonden juichend, hun spel.

Toen slopen de zusjes stilletjes heen...

36