In de schaduw

lekkers, werden aangehaald, geflikflooid. Maar na Pasen zakte 't toch al gauw weer terug tot de oude toestand, mochten ze dan 's wèl, dan 's niet meespelen, naar lust en luim van de anderen.

Deze middag nu, voelden ze wel, dat 'r narigheid broeide, zouen ze wel graag weggelopen zijn, dorsten ze maar. Doch ook zo dolgraag speelden ze mee, waren zo dankbaar om 't in-de-gemeenschap-opgenomen, als gelijke behandeld worden.

De altijd ondergane geringschatting was steeds onmiddellijk vergeten, gedwee namen ze, telkens opnieuw, 't onplezierigste van 't spel op zich, meiden-baantje bij 't huishouwetje, zieke pop die niks doen mocht, bij 't doktertje spelen, en protesteerden zelfs niet, als de dokter, bij 't polsvoelen, ze vals-vinnig kneep. Ze voelden wel, dat ze altijd 'n beetje werden getreiterd, dat 'r altijd 'n complotje was van allen-samen tegen hen, maar ze droegen dat stilletjes, gelukkig al met de schijn van erbij te horen.

'Nou seg et dan... wat hê-jullie 'ete?' vroeg Marietje weer, lijzig zanikend.

'Niks,' piepte benauwd Leentje, maar 'r zusje kwam sussend...

'Wat komp-er dat nou opan... 'k mag 't niet segge van me moeder... 'k Vraag 't jullie toch ommers oök niet.

"k Weet 't toch wel, kind...' joelde Dieuwertje, "k weet 't toch wel... haring-mit-krente... jullie ruike d'rna...'

Aanstellerig vies-doend stoven ze nu, lachend, uitme-kaar, knepen de neusjes toe, beweerden allemaal met lach-proestjes en benepen neusstemmetjes, dat je duidelijk ruiken kon, dat Leen en Saar haring-mit-krente hadden gegeten...

't Kleine zusje trok 't grote aan de mouw, lippenbe-vend, fluisterde van maar-liever-weggaan.

Maar daar had-je intiem-gearmd, lachkneuterend, Jans en Gerritje weer terug en Jans zei met 'n effen, ingehouden stemmetje... 'Nou, seg, maide, we hebbe of-'espro-ke... se magge meedoen... Ikke seg maar... Jode bin ook mense... enne jullie motte se nie-so plage.'

33