In de schaduw

Maar als ze, ineens, merkte, dat Everdientje er niet meer stond, kreeg ze 'r al gauw genoeg van, en even later lichtte ze, voorzichtigjes, 't hoofd op, loerde boven over haar arm heen, waar Everdientje en de anderen zaten... Voelde met schrik, dat ze misschien was te ver gegaan, te lang had staan huilen en de meisjes er nu misschien, om 'r te plagen, stilletjes zouen zijn vandoor gegaan. Maar als ze rondkeek, zag ze 't hele troepje bijeen geklit aan 't eind van 't erfje waar dat overging in de weg, pratend en lachjoelend in frisse belangstelling voor iets nieuws. Jansjè slenterde er heen, heel nieuwsgierig, maar 'n beetje beschaamd, omdat ze zo lang had staan pruilen, daarom maar met 'n boosgetrokken mondje.

Maar de anderen vonden haar terugkomen heel gewoon, namen haar dadelijk op in 't kringetje, dat ze druk-dringend gevormd hadden om twee nieuw gekomen meisjes heen.

't Waren Leentje en Saartje Appel, dochtertjes van de Joden-slager, die geen slager was, maar wat je noemde koud-slachter alleen. Twee ukjes van meisjes, met zwarte kroesbolletjes en ronde, pientere kraaloogjes, de een zeven, de ander negen jaar.

Ze waren door moeder, die zich haast niet roeren kon in 'r nest van tien warm-woelige kleintjes, de deur uitgestuurd en kwamen, op 't gerucht af, nu handje in handje vragen of ze mochten meedoen.

Ze vroegen 't erg bescheiden en timide, wisten wel, dat ze anders helemaal geen kans hadden, en de anderen, met de scherpe intuïtie van kleine meisjes dat dadelijk voelend, namen 'n héél gewichtig air, wisten nog niet of 't wel gaan zou, dat ze meededen. Jansje-d'r-moeder wou misschien niet zo èrg veel op d'r erf... en er waren er al tien... Verveling en warmte hadden ze in 'n licht-balda-dige stemming gebracht en na de ruzietjes onderling waren de Jodenkindertjes welkom om allemaalsamen eens 'n beetje te treiteren...

Toen Jansje er nu bij kwam, werd 't ineens 'n bedillig-informeren met grappige, groot-doenerige gebaren, in onbewust naapen van 'r moeders.

De oogjes, opgehelderd, schitterden ondeugend en op de gezichtjes wemelden lachtrekjes om de leuke afleiding.

31