In de schaduw

jes te voorschijn... 'en dan jij misskien juffrouw..., so'n ük... wa moois... 'n kind uit de tweede..

"k Bin nooit zitte-'bleve,' troefde Jeltje, gebelgd.

'Wacht maar, kind... tot je in de vierde zit,' neuswijs-de Wies terug; 'in de dèrde wordt-et pas moeielijk... As je van de kaart leert... enne de hoeke-'n-en-kante.' As ikke niet ziek was 'eweest.'

'Noü... enne je broer dan... is die soms ook ziek 'eweest... Die zit nou al voor et tweede jaar in de vijfde... enne in de vierde... is-ie oök zitte-'bleve...'

'Me broer, dat bin ikke niet... o, zö,' snibde Wies, rondkijkend met triomfblik van iemand, die iets heel snedigs heeft gezegd. Doch maar 'n enkele had wat gehoord.

Warm, verveeld slenter-schoffelden ze over 't plaatsje, door 't hete, grauwe zand, dat de vetergaatjes van hun rijglaarsjes binnendrong en jeuk-prikte door de kousen heen op de warme voetjes. Alleen, omdat 't thuis net-zo was, en ze daar misschien zouen moeten werken, op broertje passen of booskap-doen, bleven ze nog, maar zonder plezier...

Marietje Snel... schichtig eerst omkijkend of Dieuw 't niet zag... sloop naar de slootkant, klom aarzelend-voorzichtig op 't laagste hekkelatje, 't bovenlijfje over 't water gebogen, lachte tegen de troebele weerschijn van haar eigen klein mager gezichtje... spuwde dan met spitse lipjes in 't water. Zwakke, wijd-vervloeiende kringen brachten oproer in 't stil geschaduw van blad-en-takken der beide breedkruinige vlierbomen, en Marietje vond dat leuk om naar te kijken... dee 't nog eens... nog eens... lekkerknus in 'r eentje, ongestoord door Dieuw, die altoos alles an moeder o verklikte.

Tegen 't schuurtje, met z'n dof-zwarte planken, gloeiend in de zon, stond Jansje te huilen, 't hoofd op de armen. Boos-driftig, ook om de aandacht te trekken, schopte haar ene voetje tegen de onderste plank, want 'r werd weinig notitie van 'r genomen. Everdientje alleen stond er, troostte onbeholpen: 'nou sèg Jans, nou sèg Jans.' Raakte even de tegen de muur gekromde arm aan. Maar 't kind, wrevel, spitste vinnig de elleboog naar achter, schudde driftig 't hoofd... nèe... nèe... en griende door.

30