In de schaduw

schortezoompje friemelend, de kring rond, wie ze kiezen zou en de anderen draaisjokten gedwee, dreunden gedachteloos 't overbekende deuntje, de ogen voortdurend gericht op Jansjes lachend gezichtje met de rondzoekende, heldere kijkers, 't Kiezen en gekozen worden was van 't tamelijk-saaie spel de enige emotie. Jans koos Gerritje Post en die Everdientje de Vries, omdat ze in één steegje woonden... en gauw hadden ze, om de snelle afloop van 't korte kringliedje, allemaal 'r beurt gehad. Dan draaiden ze toch maar door, lusteloos mekaar in de kring trekkend, zongen dof-lijzig, de ogen suf en half toegeknepen in 't grelle licht, de lijfjes, met ingeknikte knieën, terzij gewend of ze 'n vrachtje zeulden, dat de grauw-bestoven grove schoenen schoffelsjokten door 't dikke, hete zand. Doodstil hing de doorgloeide lucht en 't héél zwak luch-te-zuchtje, dat wel 's even over 't groenig-transparante slootvlak de brede licht-en-schaduw-gebieden der twee vlierbomen dee wissel-bewegen, beroerde zelfs niet waarneembaar de rood-hete, bezwete gezichtjes, met de op 't voorhoofd klammende haren, onder de vale, achteruitge-schoven blomme-hoedjes uit.

Zo sjouwden ze dan maar door, suffig van de warmte, met loom voetbeweeg, tot Gerritje Post ineens resoluut losliet de kleverige vingertjes van Dieuwertje Snel en haar zusje Marietje en met 'n rompzwaai van onwil, uitriep... 'Nou, 'k schei deruit hoor— 't Is main te warrem...'

Dat brak ineens de kring.

'Nou Jans,' kwam dan Gerritje weer... 'wanneer krij-ge-me nou 'n kommetje melk-en-water. Je het 't toch geseid.'

'Nou ja,' antwoordde Jansje opschrikkend, met 'n kort, zenuwachtig lachje... 'gesèid, gesèid... 'k kan wel so veel segge... wa-jullie? Je mot ook maar niet da-lijk alles g'love, wa'k seg...'

'Krijge-me nou gièn water-mit-melk?' zeurde drenserig kleine Marietje Snel, teleurgesteld.

'Ach wel née,' smaalde Gerritje, met bitse nadruk, 'doch-ie soms van echt, kind? As sai deris wa belooft, is 't ommers altoos opschepperij. D'r moeder is misschien gieniens thuis en aêrs krege-me nóg niks.'

28