In de schaduw

jongens en 'n 'pertale rakkers' verdween ze snel de gang in.

Doodstil bleef 't na haar heengaan. En de Rebbe, na 'n ogenblik dat ook weer wantrouwend, richtte zich in z'n krakende leunstoel op en keek de banken langs. Dikke tranen rolden hem over de wangen, door de diepe voren terzij van z'n neus, glipten weg in de grijze baard.

En de jongens 't dichtst bij hem zagen dat. 'De Rebbe huilt,' fluisterde er een en schuw, getroffen, met verstolen blikken op de oude man, herhaalden ze 't tegen elkaar. .. 'De Rebbe huilt.'

Hij merkte 't niet, staarde voor zich uit en de tranen, een voor een, parelden uit z'n doffe, als omsluierde ogen, verdwenen in 't grijze kroes van z'n baard.

'n Huiver, 'n vreemde malaise beving de kinderen, ze voelden zich onrustig, vermeden 't elkaar aan te zien... de stilte begon ze te drukken... hier en daar kuchte er een, schuifelde heen en weer in de bank.

Maar Japie klom z'n bank uit, ging voorzichtig de scherven van de vloer zamelen, smeet ze in de asla... Daarop liep hij zacht, aarzelend op de Rebbe toe, die nog in z'n zelfde houding zat, raakte even, verlegen, links, z'n schouder aan...

'Rebbe... hoor-u is.'

'Wat is-et, jonge?' vroeg de oude man.

Hij sprak weer met z'n gewone, z'n natuurlijke zachtmoedigheid. Hij keek Japie aan en de jongen zag z'n ogen vol tranen.

'Rebbe,' fluisterde hij, zelf nu ook vechtend met z'n tranen... 'we zijn erg gemeen geweest... we hebben er spijt van.'

Hij vond 't natuurlijk, dat hij voor allen sprak en de anderen, doodstil, luisterden.

'Da's goed... da's goed, jongetje,' antwoordde de Rebbe dof, mat. Even zweeg hij en vroeg dan met wat meer belangstelling... 'Waarom dee-jij toch zo... 'k Ben-et van jou niet gewoon.'

"t Was afgesproken,' bekende de knaap zacht, de ogen neer, plukkend aan de knopen van z'n bruin buisje. 'Wat-afgesproke... waarom afgesproke?' vroeg de Rebbe...

25